*KUŞ KANADINDA ÖZGÜRDÜ AŞK

 

//Beklemek söz vermek sevgili...
Bekliyorum çocukça seni...//

 

 

Umuda dair ne varsa,
Ağaç yontuyordun çocukça
Hatırlıyor musun o günleri...
Tahta kamyon yapmıştın,
Kareydi tekerlekleri,
Dönmüyordu zamanın çarkına karşı.
Olmaz ki akıllım,
Demiştim masumca,
Dolanması için yuvarlak olması gerek,
Ay gibi,
Güneş gibi,Yıldızlar gibi.
Işıldayarak bakmıştı gözlerin,
Keşke söylemeseydim.

Gülen gözleriydik hayatın,
Uçsuz bucaksız maviliklere yol alan.
Deniz salyangozu toplardım ben,
Merakla dinlerdik dalgaların sesini.
Kaplumbağaları severdin sen,
Bilmem neden...

Kırılgandı yapın,
Büyüktü umutların.
Nisan yağmurunda ıslanırken,
Çıkıverdi gökkuşağı.
Kapıp gelmiştin uçurtmanı,
Hızla yükseliyordu uçarak,
Yetişmedi ipin bulutlara,
Çare soran gözlerle baktın bana,
Bırak gitsin dedim yıldızlara,
Süzüldü sonsuzluğa…
Bakakaldık ardında,
Küstün hayata.Bahçede oynarken bir gün,
Ne var, ne yok topladın,
Yükledin kamyonuna.
Güneş’i aldın,
Ay’ı aldın,
Yıldızlar dökülüyordu kasadan.
Oynamıyorum dedin.
Küçük çark yuvarlandı,
Dönerek yürüdü çember,
Büyüdü içindeki çocuk…
Küçük bir kızdım,
Geride kaldım.

Düşününce o günleri,
Anlıyorum gidişini.
Darılmıyorum sana,
Küs durma bana.
Biliyorum…
Kuşkanadında özgürlüğe âşıktın,
Ufkun ötesinde ne var merak etmiştin,
Samanyolu’nda uçurtmanı aramaya gitmiştin,
Bulunca geri gelecektin.

14 Nisan 2012 – Zeynep Özmen