Celali Boylu'nun Güncesi

25 Şubat 2011 Cuma

*ZAMAN VE AŞK

www.celaliboylu1.blogspot.com/

Anlaşıldı, anlamıyorsun

bulamayacaksın, sevmeyeceksin beni

vazgeçiyorum uğraşlarımdan

görmüyorsun, duymuyorsun beni

gidiyorum ben, biraz kendinle kal, tanı kendini,

hiç kullanmadığın yüreğine bak, gör beni

işte ozaman gelirsin belki

ben seni bekleyeceğim

hiç biryere gitmeden

gitmiş olacağım kendimden

sen bana geleceksin

ben benden daha öteye

ve ben seni anlamayacağım

sen de beni..!

Lorentz MAYDA

www.celaliboylu1.blogspot.com/

24 Şubat 2011 Perşembe

*SEN BENİ TERKET

Ben seni değil,

sen beni terk et.

Bana hasretlik bırak.

Bir eylül akşamında,

eş,dost muhabbetinde

bir pişmanlığım olsun.

İki kelam aşk bırak.

Erhan GÜLERYÜZ

PAYLAŞ

23 Şubat 2011 Çarşamba

*KELEBEK KANADINDA AŞK

Zamanlar

Güneş ekilip, yıldız biçilen zamanlardı.

Hatırlıyorum…

Ya önce sen vardın yürek olarak içimde

Ya da aşk vardı önce

Gelip içimde kestiğin

Hatırlamıyorum…

Ben imkansıza dudak bükerdim

Sense halime gülerdin…

Olsun! O günlerde ben

Biraz mutlu biraz umutlu

Biraz içliydim

Doğrusu en çok da

Kelebeklerin kanadına işlediğin

Aşkından dertliydim…

Ama o zamanlar

Güneş ekilip yıldız biçilen

Zamanlardı

Aşk dediğin belki de

Geceye veda etmeyen bir ay’dı…

Türküler saklardın derinlerinde

Sazından kaçak…

Bilmezdin.

Ben görürdüm duyardım da

Sen bir kez olsun söylemezdin

Korkularını zaten

Kimselere vermezdin…

Ve böylece

Sen yağmura

Yağmur benim gözlerime hasret

Yaşardık…

Heyhat!

Hep ama hep

O imkansıza takıldın da sen

Ve belki de bu yüzden

Aşk gelip bizi sarsınca yüreklerimizden:

Ben ağlardım gözlerim gülerdi…

Sen gülerdin gözlerin susardı…

Şimdi ben

O zamanların renklerini unuttum.

Belki mavi, belki sarı, belki aktı…

Hatırladığım tek şey

Güneşle yıldız arkadaştı…

Bilenler bilirdi

Çok sevmiştik biz

Çok!

Ben gönlümden

Sen dilinden…

Ben unutsam da şimdi

Sen hatırlarsın.

Sesinde ufacık bir hüzün olsa

Ya da acıtan bir özlem gözlerinde

Bembeyaz gecelerinde gelirdim sana bu şehrin…

Gelirdim… Gönlümden…

Ve sen

“Hoş geldin” derdin

Dilinden….

Kocaman bir çocuktum o zamanlar

Belli!

Dil nedir, gönül ne?

Anlamını bildiğim

Şüpheli!

Şimdi söyle bana!

Kaldıysa geriye ne kaldı?

Tek tarafı hesaplı bir sevda

Niyeti bozuk bir dava

Bir de

Sadece dağlara caka satan bir sema…

Ama ben bunların hepsini sevdim.

Şaşacak bir şey yok!

Dedim ya… Ben

Güneş ekilip yıldız biçilen zamanlardan geldim…

Sonraları

Belki de hiç gülmedim

Ve sen

Kelebeklerin ömrünün üç gün olduğunu

Hiç bilmedin!

Esra GÜZELİPEK

*MELEKLER DE AŞKA DÜŞER

Acıya hükmedemeyeceğini bilseydim

Taşı ve toprağı yarıp çıkar gelirdim senin için..

Çiçeklerin bin bir dilini keşfederdim yine,

Sen kırmızıyı takardın saçlarına

Bir çingene kız gibi,

Ben maviye pranga vururdum bir daha..

Çağırırsan beni eğer

Davete icabet bizim memlekette adettir deyip

Ve kader mahkûmuyum demeden gelirdim

Ve doğabilirdim gecelerine kamer misali,

Kayıp gitmezdim bir yıldız gibi gözlerinden

Öğretebilirdim sana bildiklerimi üşenmeden,

Ben karıncanın sırtındaki yükü /

taşıyamadım sen yoksun diye..

Ben burada yağmurlarla meleklerin /

aşkına şahit oldum,

Bir kıvılcım daha düşürdü şairler mısralara

Ve biraz daha yanıp kavruldum burada!

Beni çağırırsan eğer

Bir yağmur damlasına binip

Sonra kalbimin ayak izlerini takip ederek

Senin için ineceğim son defa yeryüzüne

Biliyorum

Solgun güllerin adı olmaz

Sağır beklemeler harç tutmaz duldalıkta,

Yosun tutmuş kayalar

Sahile vuran dalgaların yalnızlığıdır!

Benim yalnızlığımı katmerleştirir sana olan uzaklık

Ve melekler yalnızlığı susturan mimarlardır!

Ve melekler de aşka düşer!

Ve aşk şiire düşer!

Zafer ŞIK

www.celaliboylu1.blogspot.com/

21 Şubat 2011 Pazartesi

*KÜÇÜK İSTASYONLAR

Nedense küçük istasyonların hali

insana hep hüzün verir

Tek başına unutulmuş gibi

Ağaç toprak ve demir

Cam arkasında solgun yüzlü bir kadın

Mahzun gözlerle bakar çekilir

Küçük istasyonlar bana hep

Buruk yalnızlıkları tattırır

Gurbeti acı acı çalar kampana

Kavruk ağaç kara vagon gökte yıldız yalnızdır

Hüznüyle kaderiyle başbaşa yorgun

Yanında yöresinde renkler sapsarı

Terkedilmiş hâtıralar gibidir

Ara istasyonların kül rengi binaları

Ara istasyonları kederli küskün

Çevrenin kaderini yansıtır

Gecelerin ayazında gelip geçen trenler

İnsanın yüreğini biraz olsun ısıtır

Çok zaman ölümü düşündürür

İnsana küçük istasyonların hali

Garip yolcuları titrer öksürür

Telgraf tellerinde kuşlar misali

İlhan GEÇER

20 Şubat 2011 Pazar

Yağmur da var
Çok sevdiğim rüzgar da
Bugün Pazar
Daha uyanmadı komşular
Damların üzerinde kuşlar
Daha rahatlar
Radyolarda eski şarkılar çalıyorlar bu saatlerde
Gönül penceresinden ansızın bakıp geçenlere doğru
Yağmur da var
Çok sevdiğim rüzgar da
Daha uyanmadı komşular
Bugün Pazar
Ve ben seni çok özledim
Dışarı çıkmak istiyor canım
Tek başına haytalık etmek
Islanmak Pazar sabahında yağmurda
Boş caddelerde dolaşmak
Vitrinlerine bakmak mağazaların
Sinemaların afişlerine
Sokakların isimlerine
Telefon kulübelerinde uyuyan çocuklara
Bir merhaba demek sessizce
Sahilde martılara simit atmak
Otobüslerin ilk seferlerine binmek
Gitmek istiyor canım
Hayatın gittiği yere
Islık çalıp şarkılar uydurmak kendi kendine
Fırından taze ekmek alıp
Buğusunu çekmek içine
Ve ben seni çok özledim
Tam böyle bir şey
Çiçeğe su yürümesi
Bebeğin ağlaması
Toprağın uyanması
Yağmurun yağması
Ateşin sıcağı
Bu Pazar sabahı
Tam böyle bir şey
Bir sabahçı kahvesine uğramak
Bir bardak çay
Taze dem kokusu
Hayatın atardamarlarında dolaşmak
Bölmeden şehrin uykusunu
Bir siir yazmak
Pazar bulmacasının boş karelerine
Şiirde tam da bunu anlatmak delice
Tam böyle bir şey
Hesapsız gölgesiz bedelsiz kimsesiz
Bir şiir yazmak
Bir bardak çay içmek
Sokaklarda gezmek
Yağmurda ıslanmak
Ve ben seni çok özledim

Cem AYAZ

19 Şubat 2011 Cumartesi

*MECNUNUM LEYLAMI GÖRDÜM

Mecnunum leylamı gördüm

Bir kerece baktı geçti

Ne sordum nede söyledi

Kaşlarını yıktı geçti

Soramadım bir çift sözü

Aymıydı günmüydü yüzü

Sandım ki zühre yıldızı

Şavkı beni yaktı geçti

Ateşinden duramadım

Ben bu sırra eremedim

Seher vakti göremedim

Yıldız gibi aktı geçti

Bilmem hangi burç yıldızı

Bu dertler yareler bizi

Gamze okun bazı bazı

Yar sineme çaktı geçti

İzzet-i der ne hikmet iş

Uyur iken gördüm bir düş

Zülüflerin kemend etmiş

Yar boynuma taktı geçti

Aşık Ali İzzet ÖZKAN

*RÜZGAR GÜLÜ

Önümden çekilirsen İstanbul görünecek

Nerede olduğumu bileceğim

Sisler utanacak eğilecek

Ağzının ucundan öpeceğim

Saçına kalbimi takacağım

Avcunda bir şiir büyüyecek

Nerede olduğumu bileceğim

Bu çıplak geceler yok mu

Bu plak böyle ağlamıyor mu

Camları kırmak işten değil

Delirecek miyim neyim

Kirpiklerimden mısra dökülüyor

Kenya'da simsiyah yalnızım

Yoksul bir şilepte gemiciyim

Malezya'da yük bekliyorum

Önümden çekilirsen İstanbul görünecek

Nerede olduğumu bileceğim

Gözlerini söndürme muhtacım

Ben senin aydınlığına muhtacım

Yepyeni bir ilkbahar harcayıp

Bir yaz boğup bir sonbahar harcayıp

Rüzgar gülünü arayacağım

Oran'da Pernanbouc'ta Tombuktu'da

Vinçler yine akşamları indirecekler

Yine karanlığa bulaşacağım

Gözlerin rüzgarda savrulacak

İkimiz iki sap buğday olsak

Sen benim olsan, ben senin olsam

Bir gece vakti aklına gelsem

Uykunu tutsam bırakmasam

Seni kucaklasam, kucaklasam

Birbirimizin kalbini dinlesek

Dünyanın kalbini dinlesek

Büyük ateşler yaksalar

İki güvercin uçursalar

Nerede olduğumuzu bilsek

Attila İLHAN

*KIR ÇİÇEĞİ

Kır çiçeğiyim ben,
Kimsenin koparmaya kıyamadığı
Bir tek gülen gözlü çocuk koparmak istedi
İzin vermediler.
Bırakın koparsın beni dalımdan
Fark edilmeden solacağıma
Gülen gözlü çocuğun elinde solayım
Sevgiyle. . .

Aynur KUTLAY
PAYLAŞ

18 Şubat 2011 Cuma

*SİYAH - BEYAZ

Beni dünyadan ötelere götürdün

Kollarımı bağladın dur dedin

Tuz kokan geceler dur dedi

Durdum bekliyorum, gelme

Ay aydınlık gece kara

Gözlerimin ardında karanlık ölesiye

Canlı ve cansız ne varsa sımsıkı

Bu saat daha yakın daha el ele

Şimdi yalnızlığımdan utanıyorum

Durdum bekliyorum, gelme

Bunu ta başından biliyordun

Bir gün buralarda sonuncu kalışım olacaktı

Ellerinin bir anlık şeklini tutacağım

Bozkırdan günün son treni geçecek

Ben her şeye ardından bakacağım

Bunu ta başından biliyorum

Durdum bekliyorum, gelme

Artık ne sen konuşmalısın ne başkası

Yaşamak adına geçtik bütün değerleri

Beyazın en orta yerinde duydu yürek

Bu rüzgâr tutmaz insanı uzun boylu

Bu rüzgâr serseri

Şimdi kavramların ve cümle rüzgârların dışında

Durdum bekliyorum, gelme

Gülten AKIN

14 Şubat 2011 Pazartesi

*ULUORTA

www.celaliboylu1.blogspot.com

-seyrek gülüş sen ne güzel bir şeysin-

-nazlanırsın ama bir gün gelirsin-

düşen bir yaprağa bağladım hayatımı

olsun artık diyorum ne olacaksa

paralı asker miyim neyim ben

ekleyip duruyorum sabahları akşama

ve kendimi arıyorum meşgul çalıyor

gerçi söylenmez böyle şeyler uluorta

aşk diyor başka bir şey demiyor kalbim

nasıl bir dostluk ki bu, hem kadim

hem de mayhoş elma tadında.

kendimi de koysam ayağımın altına

yine de yetişemiyorum ey aşk,

omzunun hizasına.

çünkü bende birikiyor her şeyin tortusu

ve ayağını kaldırıyor dünya, konuşurken benimle.

budanan oğullar gibiyim sessiz ve narin

nereye konsam geri sayım başlıyor

kurcalıyor beni bir çırağın elleri

ah, unufak olsam ve desem ki

ağzın tat görmesin hayat

kandırdın beni.

sorma,

elim kırılsın bir daha

dokunursam güneşe.

kılpayı kaçırılmış bir şeyin

bıraktığı ardında

neyse oyum ben.

yaralı serçe, benim için dua et:

gök bir kayalık gibi şimdi üstümde

dr. şükrü öncüoğlu'ndan

üç ayda bir reçete.

acıyan bir şeyim ben burdan çok uzaklarda

ve koskocaman bir hansın sen uğraşma bu çocukla

çünkü nasıl bir şey biliyorum itin taştan korkması

bir yastık arıyorum kuş seslerinden

mühim değil sonrası.

sorma,

yangın sönseydi suyla

denizler her akşam böyle yanmazdı.

yakartop oynayan melekler gördüm güneşle

ve büyük çiftçiler gördüm dağları biçen

yolundaydı herşey, ben bile yolundaydım

ama

kıyıya vardığımda

kendimi unuttuğumu anladım

karşı kıyıda.

şiirler söyledim belki duyarsın diye

çığlığıydım içinde dilsiz bir şehzadenin

sana seslendim durdum bu küçücük odadan

acımı duy, sensin pusulam benim

ki dünya

silinmiş bir harita

gibi yabancı bana.

sorma,

usulca uzandığında

bir ceset oluyorsun öpüldükçe şımaran.

İbrahim TENEKECİ

13 Şubat 2011 Pazar

*EY SEVGİLİ

Bir genç,mahallesinden bir kızı sevmişti.Sonra yolları ayrıldı ve genç gurbete gitmek zorunda kaldı.

Aradan uzun yıllar geçti,içindeki aşktan zerre miktar eksilme olmadı.

Geri dönebildiğinde sevgilisi ona sitem etmiş ve şöyle demişti:

-A gönlüme hükmeden!..Bunca yıl geçti,yolunu gözledim.Ne bir haber,ne bir mektup?..Meğer ne kadar vefasızmışsın?..

Hakiki âşık başını yere eğdi,gözlerinden yaşlar boşandığı sırada cevap verdi:

-Ey sevgili!Yüzünü görmek benim için uğruna ölünecek bir hasret iken,o şerefi postacıya mı bağışlasaydım?..

İskender PALA

11 Şubat 2011 Cuma

*SENİ SEVİYORDUM

Sana uzak kentlerden birinde
Zamanın bir yerinde
Seni ve senli günleri anımsattı akşam güneşi
Onca zamanın üstünde eskimeyen bir düşüncesin şimdi
İnsan hergün anımsar mı aynı gözleri

Seni seviyordum ve senin haberin yoktu
Saçlarını izliyordum uzaktan
Kulağının arkasına düşüşü ve burnun
Herkesten başkaydı işte
Güldüğün zaman yukarıya bakardın
Yukarı kalkan başın ve gülen gözlerin vardı
Ne güzeldiler

Sen bilmiyordun ben seni seviyordum
Kalbime sığmıyordu aklımdan geçenler
Duvarlara, vitrin camlarına, kaldırımlara çarpıyordu
Geri dönüyordu çoğalarak
Senin sesini duyduğum masalarda erteliyordum herşeyi
Herşeyi erteleyişim oluyordun
Kalp ağrısı oluyordun
Birlikte soluduğumuz sokak isimleri oluyordun
Mevsimler değişiyor ve büyüyorduk
Dönemeçler geçiyor, köprüler göze alıyor
Ve bazen, tekin olmayan suların üzerinden atlıyorduk
Cesurduk
Ufuk çizgisi maviydi, günbatımı hep turuncu
Ve kırmızıydı bütün karanfiller

Ben seni seviyordum sen bilmiyordun
Sevinçlerim oluyordun ara sıra
Sen hiç bilmiyordun

Sonra herhangi biri oldun
Bütün sevinçlerim bittikten sonra
Yağmurlar yağdı serin haziran akşamları
Derken birgün uzaktan gördüm seni
Saçların bana inat başın herşeye meydan okuyarak
İşte yine aynı
Kalbimi acıttın her zamanki gibi
Değiştik sanıyordum. ve sen yine bilmiyordun

Şimdi bunları anlatsa sana birileri
Kimbilir
Yada boşver
Bilme en iyisi

İclal AYDIN
http://www.celaliboylu1.blogspot.com/

*YOK GİBİ

Seni sevmek

yemyeşil meşe ormanlarının hayâliyle

akşam alacasında

bir serin, bir diri, bir vurgun rüzgâr olup

dallardan, yapraklardan

leylî hışırtılarla geçmek demek

ve demek gerek ki belki

bu gözlerindir

Seni sevmek

bir yaz sıcağında serçe kuşunun

gagasıyla oynayıp durduğu

daneyim demek

ve demek gerek ki belki

senin ellerinde

bu yüreğimdir

Seni sevmek

dağın eteğine bırakıp sıcak soluğu

bir alev harmanını salmak yeryüzüne

kül etmek demek bu cabbar sensizliği

bir buse kondurup sevda parmaklarına

ve demek gerek ki belki

böyle sevilir

Seni sevmek

ten deryalarında çırpınıp asi dalgalarla

tuz göllerinde kavrulmak

rüzgârınla senin savrulmak demek

Seni sevmek

sesini

altınlar, gümüşlerle süsleyip her kelimeni

hamaylı gibi takıp boynuma gezmek demek

ve demek gerek ki belki

düşlerimin ortasında akan ırmağa dönüp yüzümü

bu yüzündür

Seni sevmek

böyle

gizli

tutkun

ve görmeden

İşte hepsi bu!

Cumali Ünaldı HASANNEBİOĞLU

*DENİZ MUSİKİSİ

Ey! Üzerinde yıllar vadedilmiş

Mavilikler ortasındaki ada

Bu sonbahar günü ruhumda geniş

Ve karanlık hatıran canlanmada

Bu ürkek, sakin sonbahar akşamı

Denizlere doğru taşıyor ruhum

Denizler doldurmuş bütün dünyamı

Sana denizlerden sesleniyorum

Ben denizlere aşinayım artık

Yabancım değil deniz musikisi

İlk aşk kadar temiz bu aşinalık

Deniz sevgililerin en iyisi

Deniz insanlarının hepsi cömert

Denizler, denizler doldurdu beni

Denizler mavi, denizler lacivert

Deniz insanlarının gönlü gani.

Denizlerin beyaz gemileri var

Dağlar misali heybetli küpeşte

Işıkla nurla yuğrulmuş dalgalar

Deniz insanları yanmış güneşte

Anlıyorum köpüklerin dilinden

Onlar ki sonsuzluğa gönül vermiş

Martılar bir kıtanın sahilinden

Bambaşka bir kıtaya kanat germiş

Dalgalar...Dalgalar...Dağlardan yüce

Bulutlardan beyaz ve hür dalgalar

Benim avare ve mahzun gönlümce

Zamanla beraber yürür dalgalar

Her saat benimle beraber deniz

Keskin poyrazları içime dolar

Söyleyin, söyleyin neredesiniz

İyi yürekli tayfalar, muçolar

Sana geliyorum deniz beni sar

İçimde mesafelerin korkusu

Renkten besteler, köpükten çalgılar

Ey emsalsiz musiki! Ey tuzlu su

Gömlüm maviliğin sonsuzluğunda

Düşüncem deniz kenarına gider

Gemiler görürüm deniz ufkunda

Yelkenleri alev alev gemiler

Ey neşeli ve bahtiyar tayfalar

Deniz şarkıları söyleyin bana

Kapansın şu hasret dolu sayfalar

Gidelim bir limandan bir limana

Rüyalar gibi deniz yolculuğu

Güneşle beraber çıkılır yola

Bir türkü tutturur deniz çocuğu

"Heyamola, dalgalar heyamola..."

Her akşam düşsün gözbebeklerime

Masmavi denizlerin aydınlığı

Dövmeler işletip bileklerime

Söyleyeceğim bu mavi şarkıyı

Bütün şehirleriniz sizin olsun

Ben aşığım dalgaların sesine

Taparcasına, ölürcesine

İçimde ne varsa denizin olsun...

Ü.Y.OĞUZCAN

10 Şubat 2011 Perşembe

*ÇOCUK DÜŞLERİ

Fotoğraf: Dilek EŞİYOK

N'olur çocuklar ağlamasın

Uyusunlar verin gülüşlerini

Size binlerce masal devşireyim

Getirin bir gecelik düşlerini

Beşir AYVAZOĞLU

*AYAKÜSTÜ YAŞANMIŞ ÖLÜMSÜZ AŞK HİKAYELERİ

Her durakta ölümsüz bir aşk edinecegim

Bir bakıştan bir duruştan

Çağrışımın sonsuz hazından

Unutulmaz bir sevgili daha birakacağım ardımda

Belki de yaşanabilecek en uzun serüveni terk edeceğim

Daha otobüsün ilk basamağında

Kim bilebilir ki?

Sonrayı, sonrasını kim bilebilir?

Gizli gizli veda edeceğim ona, görmeyecek

Ve bu duyguyla burkulmuş yüreğim

Otobüs camına bağrında kanlı bir ok ile

Bir aşk levhası çizecek, ah min-el!

Bu da ötekiler gibi kendisini ölesiye sevdiğimi bilmeden

Yaşayıp gidecek

Murathan MUNGAN

9 Şubat 2011 Çarşamba

*HAYALET SEVGİLİ

http://www.celaliboylu1.blogspot.com/

Alsam elime ellerimi

Tarasam ya hani saçlarını metanetli

Dalgalanmasa diyorum düşlerimiz

Saçlarındaki uzun dalgınlık gibi

Teninde güneş hiç batmaz ya hani

Hep gündüz yad etsek ya

Topraklarında doğamayan geceyi

Gözlerne göç etsek diyorum bu gece

Aydınlanır mı karanlıklarımız ebedi

Bakışların kadar masum olsa ya

Yüzündeki tebessümün asilliği

Hani diyemedin hiç bana ya

"Akşam gelirken bolca getir seni"

Getiremedim koynuna

Ne ay kokulu yıldızları

Ne de kendimi

Sen yine de affet bolca beni

Bir Söğüt gövdesine kazı belki

Sessiz sedasız nefretini...

Ben yine de diyorum ki

Gözlerindeki derin denizlerde

Boğulsa ıslak maviliğinde

Elvedalarımız hani.

Ne iyi olurdu değil mi

Varacağım yerdeki en baki

Hayalet sevgili...

Hakan DAĞ

*CARPE DIEM"AĞ ATTIK YAŞANACAK AN'LARA"

http://www.celaliboylu1.blogspot.com/

Tüm sokaklarda çigan müziği,

Deniz'le vals telaşesinde martılar.

Süzülürken boğazın sularında beyaz bir kuğu gibi vapurlar,

yakamozlar gökyüzünden gülümsüyor bu kez.

Ya rüyadayım yahut dün gece şehirle oynadı melekler.

Akreple yelkovan mola vermiş,

teğet geçmiş bulutlar yağmurlara, inci damıtıyor.

İlk kez görüyorum lacivert sardunyaları,

anlıyorum.....Aşk toprağa kök salıyor.

Yok oldu saçlarımdan gümüş teller,

taş plak kadar eski sevdam tazelendi yüreğimde.

Yaşım kadar ağır bir rehavetti kirpiklerimde yokluğun,

son istasyonda unuttuğum eski bir şal şimdi,

senden yoksunluğum.

Nasıl tanıdık kulağımdaki tını,

oysa biz bu şehirde hiç dans etmedik.

Bu baş döndüren sarhoşluk

kelebek kanadından tenimize dokunan/bulaşan,

efsunlu bir tılsım olmalı.

Belki de,

seninle yaşa(ya)madığım serkeşliğin,

en asil y/anları.

"Kirpiklerimizin gölgesi buluşunca gözlerimizde,

uçurtmaların ipini bırakacaktık.

Kederli avunuşlar yok olunca avuçlarımızdan,

kaldığımız yerden başlayacaktık".

Vaktidir şimdi,

gecikmiş Nevbaharın.

Ve ağlara yakalanma zamanıdır,

kaybedilmiş an'ların...

Türkan ÇAĞLAYAN

www.celaliboylu1.blogspot.com/

*SEVGİLİM

sevgilim,

yalan söylersem sana,

kopsun ve mahrum kalsın dilim

"seni seviyorum"

demek bahtiyarlığından..

sevgilim,

yalan yazarsam sana,

kurusun ve mahrum kalsın elim

okşayabilmek saadetinden seni.

sevgilim,

yalan söylersem sana,

gözlerim iki nadim gözyaşı gibi

avuçlarıma aksınlar

ve…

görmesinler seni bir daha…

Nazım Hikmet RAN

8 Şubat 2011 Salı

*MERDİVEN

Ağır, ağır çıkacaksın bu merdivenlerden,

Eteklerinde güneş rengi bir yığın yaprak,

Ve bir zaman bakacaksın semaya ağlayarak...

Sular sarardı... yüzün perde perde solmakta,

Kızıl havaları seyret ki akşam olmakta...

Eğilmiş arza, kanar, muttasıl kanar güller;

Durur alev gibi dallarda kanlı bülbüller,

Sular mı yandı? Neden tunca benziyor mermer?

Bu bir lisan-ı hafidir ki ruha dolmakta,

Kızıl havaları seyret ki akşam olmakta...

Ahmet HAŞİM

7 Şubat 2011 Pazartesi

*PENCEREDEN MELÛL MELÛL

Pencereden melül melül

Bakan dilber kiminsin sen

Yarin koyup yad illere

Akan dilber kiminsin sen

İnci dizilmiş dişine

Kalem çekilmiş kaşına

Aşıkı aşk ataşına

Yakan dilber kiminsin sen

Muhibbi'yim ettin Mecnun

Leyla cemaline meftun

Ziynet için kızıl altun

Takan dilber kiminsin sen

*7 ŞUBAT DÜNYA GAMZE GİZEM GÜNÜ

www.celaliboylu1.blogspot.com

*KIYMAYIN LEYLA'MIN KOLUNA...

www.celaliboylu1.blogspot.com

Evvel zamanların birinde, iki mecnun varmış.
İkisi de deli divane dolaşırmış çöllerde...
Fakat; bu iş biraz tuhaf gelmiş ahaliye.
Leylâ bir taneyse, Mecnun neden iki olsun...
Muhakkak bir tanesinin Mecnunluğu sadece dilde!

Zamanın kadısına müracat etmişler ve bu işi çözmesini istemişler...
-Peki, demiş kadı, İki mecnunu da çağırın gelsin...
Gelmişler. Önce bir tanesi girmiş huzura, durmuş Kadı efendinin karşısına...
Kadı sormuş:
-Sen mecnunsun öyle mi?
-Öyle...
-Peki,Leylâ için,hemen şimdi kolunu feda eder misin?
Mecnun:
-Tabi..demiş,ne demek,Leylâ’ya canım feda!
“Tamam” demiş Kadı,”sen çık,öteki mecnun gelsin”...
Gelmiş ikinci mecnun,durmuş huzura...
Kadı sormuş ona da:
-Sen mecnunsun öyle mi?
-Öyle...
-Hemen şimdi, feda eder misin kolunu Leylâ için?
Mecnun sessiz... Yüzüne bi hüzün çökmüş...Gözlerine yaşlar birikmiş... Yutkunmuş... Ölecek gibi, yarım bir nefes almış sessizce... Uzun uzun bakmış koluna ve nihayet söylemiş:
-“Kıymayın, Leylâmın koluna...”

Bu sözün üzerine söylenecek söz var mı? Gözüyle bakamadığın, eliyle tutamadığın, diliyle konuşamadığın, damarlarında dolaşamadığın yâr mı?
Alıntı

6 Şubat 2011 Pazar

*RUHUMUZLA BULUŞMAK

Meksika’da İnka tapınaklarına çıkmak isteyen Avrupalı bir grup arkeolog, birkaç yerli rehberle yola koyuluyor. Dağın tepesindeki tapınaklara giden uzun yolu, kısa bir sürede yarılıyorlar. Aynı hızla tempoyla biraz daha yol aldıktan sonra, yerliler kendi aralarında konuşup birden yere oturuyor ve böylece beklemeye başlıyorlar. Tabii Avrupalı arkeologlar buna bir anlam veremiyorlar.

Saatler sonra, yerliler kendi aralarında konuşup tekrar yola koyuluyor ve sonunda tepenin üstündeki görkemli İnka tapınaklarına geliyorlar.

Arkeologlardan biri, yaşlı rehbere soruyor; “hiç anlayamadım, niye yolun ortasına oturup saatlerce yok yere bekledik? “

Yaşlı rehberin cevabı o kadar güzel ki; “çok kısa sürede çok hızlı yol aldık, ruhlarımız bizden çok uzakta kaldı. Oturup ruhlarımızın bize yetismesini bekledik...”

Niye içimiz de hep bir eksiklik duygusuyla yaşadığımızı, niye mutlu olmayı beceremediğimizi, niye kendimiz olmayı başaramadığımızı ve “niye” ile başlayan daha bir dolu sorunun cevabını açıkça veriyor İnkalar’ın yaşlı torunu.

Çünkü bu aptal hayat içinde o kadar hızla yol alıyoruz ki, ruhumuz çok arkada kaldı, hatta onu nerelerde unuttuğumuzu bile hatırlayamıyoruz. Çocuğunu kaybeden annelerin çılgınlığında bir sağa bir sola saldırıyoruz hepimiz, ama bir farkla, biz neyi aradığımızı bile bilmiyoruz... Herkes bir arayış içinde, ama hiç kimse ne aradığını bilmiyor. Sanıyoruz ki cok paramız, sürekli yükselen bir kariyerimiz, bahçeli bir evimiz, spor bir arabamız olunca biz de çok mutlu olacağız.

Hadi maddeciliği bir kenara bırakalım; niye herkes aşktan şikayetçi? Çevremiz de kaç kişinin aşk hayatı iyi gidiyor? Eminim parmakla sayılacak kadar azdır. Ve eminim hic kimse yanlışın nerede olduğunu da bulamıyordur. Ben ten uyuşması kadar ruh uyuşmasının önemine inanırım. Hatta insanların eş ruhlarının olduğuna bile inanırım. Ama ruhları olmayan bedenler birbirleriyle ne kadar uyuşabilir ki?

Evet, önce göz görür fakat ancak ruh sever. Ayrıca ruhumuz olmadan eş ruhumuzu bulmak gibi bir şansımız olmadığına da eminim... İşte bu yüzden icimiz de sürekli bir eksiklik duygusuyla yaşıyoruz hepimiz. İşte bu yüzden sürekli duvarlara çarpıp,çarpıp kendimizi kanatıyoruz ve işte bu yüzden mutluluğu bir türlü yakalayamıyoruz... Gerçekte hIz çağında yaşıyoruz. Her şey o kadar hızlı geçiyor ki, ne işe , ne arkadaşlarımıza, ne ailemize, ne çocuğumuza, ne kendimize yeterince vaktimiz kalmıyor. Akrep ve yelkovanla yarış halindeyiz. Bu yüzden bütün ilişkiler yarım yamalak, bütün sevgiler bölük pörçük. Sevmeye bile vaktimiz yok bizim. Oysa teknolojinin nimetlerinden fazlasıyla yararlanıyoruz. Ne çamaşır yıkıyoruz ne de bulaşık, çayımızı kahvemizi makineler yapıyor. İşlerimizi bir telefon, bir faksla hallediyoruz. Uçaklar bizi iki saat içinde dünyanın bir ucuna taşıyor. Hatta artık gitmeye bile gerek yok, internetle dünya elimizin altında. Ama yine de vaktimiz yok işte!

Bence doğanın kara bir laneti bu. Biz ondan uzaklaştıkça, o da bizden bütün zamanları çalıyor. Milan Kundera “yavaşlık” adlı kitabında; ”yavaşlık hep aldatır,hızlılık ise unutturur” diyor.

Telefon hızlılık mesela, konusulanları, söylenenleri unutturur. Mektupsa yavaşlık, hep vardır ve hep hatırlatır.
Ben kendi adıma her zaman yavaşlıktan yanayım. Mesela uçaklardan hiç hoşlanmam, yeni bir şehre, yeni bir iklime hazırlanmaya, hatta hayal kurmaya bile vakit bırakmıyor bana ”Küt” diye başka bir hayatın içine giriveriyorum. Ve en kötüsü de dönüşler, daha ayrılığın hüznünü bile yaşamadan İstanbul’da olmak sahiden de cok tatsız. Tabii ki ruhumun beni terk edip oralarda kalması da cok normal. Oysa trenler karanlık geceyi yırtan keskin düdüğü, uykuda olanlara yolculuk düşleri gösteren kara trenler... Dağları bölen, nehirlerle yarışan, köprülerden geçen, agaçları selamlayan, cocuklara el sallayan, güne bakanlara göz süzen, geçmişin hüznünü, geleceğin umudunu yaşatan, yolcularına yepyeni dostluklar hazırlayan kara trenler var bir de.

Uçak değil, tren olmak istiyorum. Böylece ruhum benden hiç ayrılmaz. Evet freni patlamış kamyon gibi yaşamanın hiç anlamı yok. Ayağımızı gazdan yavaş yavaş çekelim ve biraz mola verip ruhumuzun da bize yetişmesini bekleyelim artık. Aceleye ne gerek var?

Hayat yalnız biz izin verdiğimiz gibi geçer. İyi ya da kötü hızlı ya da yavaş...
Her şey bizim elimizde, sevgi de, aşk da, basarı da. Ama ancak kendi ruhumuzla buluştuğumuzda...

Can DÜNDAR

*BİR SU YILI DENEBİLİRDİ...

Bir su yılı denebilirdi geldi geçti

Üstünde durmuyorum

Terledim, bulanık baktım

Ne varsa kendiliğindendi

Hemen hemen evden çıkmadım.

Sanki avuçlarımda sürekli

Yıkanmış, tabağa konmuş bir meyvenin ellenmişliği

Ola ki makyajı bir oyuncunun karışmış gözyaşlarına

Yeni kireçlenmiş bir duvarın kireci

Avuçlarımda sürekli

Bir su yılı denebilirdi üstünde durmuyorum

Kalmışsa kalmıştır bir çomak gibi

Kuru

Artık kullanılmayan bir demiryolu

Kararmış, kırık dökük

Üstünde bir yük vagonu.

Mavi bir araba kapımın önünde

Bütün yıl

Bir su yılı

Kapısını kimse açmadı

Açıp kapamadı hiç kimse

Aslında mavi de sayılmazdı pek

Balkıyıp duruyordu kırmızı bir şakayığın renginde

Yani sabah güneşlerini denizde

Günbatımını denizde

Severek yaşayan bir balık da denebilirdi ona

Çünkü düşler gerçekle

Gerçekler düşle

Anlayınca bir gün buluştuğunu

Geçirir her günceye kısa bir yolculuğu

Ama bir takı eksik gibidir bir sözcükte

Damağın dudağın alışkanlığına karşı

Kalbin atışlarıyla çok uyumlu bir de.

Hadi anlat deseler anlatamam

Bir yere gidiyorken cayıp bir başka yere gitmeyi

Yani bir kunduzu karşıdan karşıya yüzdüren sezgi

Nedir ben bilemem ki

Belki bir raslantıdır da ondan mı sevdanın yeri

En yakın yeri

En uzak yeri

Bitmeyen yeri

Bitecek yeri

Farkedilmez zaten anlaşılmış sevdanın

Anlaşılmaz sevda ile bütün ekleri.

Gözlerim sevdim seni

Köklerim gözlerimin

Suyunu benden içen ıssız bir kasaba gibi

Edip CANSEVER

5 Şubat 2011 Cumartesi

*SICAKLIĞIN SENİN

Ne zaman sulara sorsam su diliyle seni

Elinde yüreğini kamçılayan bir kitap

Seyhan kıyılarındasın

Yüzünü saçların kucaklamış yine

Orhan Kemal’in sıcaklığındasın

Ne zaman ağaçlara sorsam ağaç diliyle seni

Dilinde pınar akışı bir türkü

Toros yaylalarındasın

Saçların belinde çiçek büyütüyor yine

Karacaoğlan’ın sevda sıcaklığındasın

Ne zaman kitaplara sorsam kitap diliyle seni

Sesinde çınlayan bir şiirin dizeleri

Üniversite kitaplarındasın

Hiçbir fermanı dinlemiyorsun yine

Dadaloğlu’nun kavga sıcaklığındasın

Adnan YÜCEL

(Sanat ve Hayat, Sayı: 1)

*YÜREĞİNİ HEP GÜNEŞİN ÇİÇEKLERİ DOLDURSUN....

Bir aşk için yapabileceğin her şeyi yaptığına inanıyorsan ve buna Rağmen hala yalnızsan, için rahat olsun. Giden zaten gitmeyi kafasına koymuştur ve yaptıkların onun dudağında hafif bir gülümseme yaratmaktan başka hiçbir işe yaramayacaktır.Sen kendini paralarken o her zaman bahaneler bulmaya hazırdır. Hani ağzınla kuş tutsan "Bu kuşun kanadı neden beyaz değil?" diye bir soruyla bile karsılaşabilirsin.. iki ucu keskin bıçaktır bu işin. Yaptıklarınla değil yapmadıklarınla yargılanırsın her zaman. Bu mahkemede hafifletici sebepler yoktur. İyi halin cezanda indirim sağlamaz.Sen, "Ama senin için şunu yaptım" derken o, "şunu yapmadın" diye cevap verecektir. Ve ne söylesen karşılığında mutlaka başka bir iddiayla karşılaşacaksındır. Üzülme, sen aşkı yaşanması gerektiği gibi yaşadın.Özledin, içtin, ağladın, güldün, şarkılar söyledin, düşündün, şiirler yazdın. "Peki o ne yaptı" deme. Herkes kendinden sorumludur aşkta. Sen aşkını doya doya yaşarken o kendine engeller koyuyorsa bu onun sorunu.

Bir insan eksik yaşıyorsa, ve bu eksikliği bildiği halde tamamlamak İçin uğraşmıyorsa sen ne yapabilirsin ki onun için? Hayatı ıskalama lüksün yok senin. Onun varsa, bırak o lüksü sonuna kadar yaşasın.Her zamanki gibi yaşayacaksın sen. "Acılara tutunarak" yaşamayı Öğreneli çok oldu. Hem ne olmuş yani, yalnızlık o kadar da kötü bir şey değil. Sen mutluluğu hiçbir zaman bir tek kişiye bağlamadın ki.... Epeydir eline almadığın kitaplar seni bekliyor.Kitap okurken de mutlu oluyorsun Unuttun mu? Kentin hiç görmediğin sokaklarında gezip yeni yaşamlara tanık olmak da keyif verecek sana.Yine içeceksin rakını balığın yanında. Üstelik dilediğin kadar sarhoş olma özgürlüğü de cabası....Sen yüreğinin sesini dinleyenlerdensin ve biliyorsun as olan yürektir. Yürek sesi ne bilmeyenler, ya da bilip de duymayanlar acıtsa da içini unutma; yasadığın sürece o yürek var olacak seninle birlikte. Sen yeter ki koru yüreğini ve yüreğinde taşıdığın sevda duygusunu. Elbet bitecek güneşe hasret günler. Ve o zaman kutuplarda yetişen cılız ve minik bitkiler değil, güneşin çiçekleri dolduracak yüreğini...

Yüreğini hep güneşin çiçekleri doldurması dileğiyle..

Nazım HİKMET