*SERÇE

“Güneş değil, inandım

Serçeler başlatıyor sabahı..”

Şükrü Erbaş

*GECE ŞARKISI

Âlemde gündüz gönlüme işkencedir;

Bence bayram ufukta gün bitincedir.

Günün geçit vermez karlı dağlarını

Sanki sihirbaz bir el eritincedir.

Bütün gün beklediğim bahar ki gece,

Gökte yıldızların da ümidincedir.

Yollar, yollarda nihayet içime denk,

Sonsuzlaşarak başı boş gidincedir

Ben ister güleyim, ister ağlayayım,

Sesimi yalnız kendim işitincedir.

Âlemde gündüz gönlüme işkencedir;

Bence bayram ufukta gün bitincedir.

Cahit Sıtkı TARANCI

*VASİYET

Hacıkırı Köyü-KARAİSALI

Yoldaşlar, nasip olmazsa görmek o günü,

Ölürsem kurtuluştan önce yani,

Alıp götürün

Anadolu'da bir köy mezarlığına gömün beni.

Hasan beyin vurdurduğu

Irgat Osman yatsın bir yanımda

Ve çavdarın dibinde toprağa çocuklayıp

Kırkı çıkmadan ölen şehit Ayşe öbür yanımda.

Traktörlerle türküler geçsin altbaşından mezarlığın,

Seher aydınlığında taze insan, yanık benzin kokusu,

Tarlalar orta malı, kanallarda su,

Ne kuraklık, ne candarma korkusu.

Biz bu türküleri elbette işitecek değiliz,

Toprağın altında yatar upuzun,

Çürür kara dallar gibi ölüler,

Toprağın altında sağır, kör, dilsiz.

Ama bu türküleri söylemişim ben

Daha onlar düzülmeden,

Duymuşum yanık benzin kokusunu

Traktörlerin resmi bile çizilmeden.

Benim sessiz komşulara gelince,

Şehit Ayşe'yle ırgat Osman

Çektiler büyük hasreti sağlıklarında

Belki de farkında bile olmadan.

Yoldaşlar, ölürsem o günden önce yani,

-Öyle gibi de görünüyor -

Anadolu'da bir köy mezarlığına gömün beni

Ve de uyarına gelirse,

Tepemde bir de çınar olursa

Taş maş da istemez hani...

Nazım HİKMET

*ŞAH BEYİTLER-104

Bir bûse mi, bir gül mü verirsin ? Dedi gönlüm ,

Bir nîm tebessümle, o âfet gülüverdi.

AÇIKLAMA ;

Gönlüm [o güzele] bir öpücük mü, bir gül mü verirsin diye sordu.

O âfet sevgili, yarım bir tebessümle gülüverdi ...

Zâtî

*AYRILMAZ DEME

Ayrılmaz deme sakın…

Ayrılır.. Et tırnaktan…koyun kuzudan…yavru anadan..ayrılır…

Ayrılmaz deme…Ayrıldıysa Şems Mevlana’dan, 

Ayrıldıy’sa ay bile dünya’dan

Vakti gelince mecnun bile leyla’dan usul usul ayrılır…

Ayrılır görmez misin.

Bahçeler ayrılır, bağlar ayrılır,

Sıra sıra dizilen dağlar ayrılır,

Ansızın gelir ecel,

Gülenler ayrılır,ağlayanlar ayrılır

Ölenler ayrılır,Kalan sağlar ayrılır…

Bir muzice olur,Şavk ile hilal tam ortadan ayrılır,

İman edenler, inkar edenler ayrılır!

Firavundan elbette ki Hz.Musa ayrılır.

Cennetten iki sevgili kul iner aleme

Hz. Adem Hz. Havva’dan ayrılır..

Kardeş kardeşten huyda ayrılır

Yusuf Yakup’tan kuyuda ayrılır

Yağmurlar gökden,yapraklar daldan

Sırat ile cehennem cennet’ten ayrılır.

Kelimeler hece hece,sayılar rakam rakam

Cehennem derin derin,cennet bahçe bahçe

Peygamberler bile makam makam ayrılır..

Demir aldımı bir kere

Gemiler limandan ayrılır

Kalanlar gidenden,

Elveda sözü dil’den,gözyaşı gözden ayrılır

Kalp bile aynı çarpmaz her daim

Her duyguda ritim ritim ayrılır

Mevsimi geldi mi sılasından

Kanat çırparak Göçmen kuşlar da ayrılır

Bir insanoğlu düşmeye görsün

Düşman dost’dan dost düşmandan ayrılır

Yaşayan bilir ancak

İyi gün kötü günden ayrılır

Tarih tekerrür etmez

Bir ince detay ile,tekerrür bile birbirinden ayrılır..!

MEVLÂNA

*ŞAH BEYİTLER-103

 Efendi câhil isen gam yeme zamâne seni 

Yakıncacıkda ya aga eder yahud paşa 

Âlî 

“Efendi eğer cahilsen hiç tasa çekme, zamane seni en kısa zamanda ya bey eder ya paşa" 

Bilginin önemsenmediği bir toplumda cahillerin işbaşına geçmesiyle işler daha da kötüleşmektedir. Hüner ehline değer verilmemekte, verilse de menfaat amacıyla olduğu için fayda yerine zarar getirmektedir 

*GİTMEK...YENİDEN

Bugünlerde herkes gitmek istiyor.

Küçük bir sahil kasabasına, bir başka ülkeye, dağlara, uzaklara...

Hayatından memnun olan yok.

Kiminle konuşsam aynı şey... Her şeyi, herkesi bırakıp gitme isteği.

Öyle "yanına almak istediği üç şey" falan yok. Bir kendisi.

Bu yeter zaten. Her şeyi, herkesi götürdün demektir. 

Keşke kendini bırakıp gidebilse insan. 

Ama olmuyor.

Hadi kendimize razıyız diyelim, öteki de olmuyor. 

Yani her şeyi yüzüstü bırakmak göze alınamıyor. 

Böyle gidiyor işte. Bir yanımız "kalk gidelim", öbür yanımız "otur" diyor.

"Otur" diyen kazanıyor. O yan kalabalık zira. 

İş, güç, sorumluluk, çoluk çocuk, aile, güvende olma duygusu...

En kötüsü alışkanlık.

Alışkanlığın verdiği rahatlık monotonluğun doğurduğu bıkkınlığı yeniyor. 

Kalıyoruz.

Kuş olup uçmak isterken ağaç olup kök salıyoruz.

Evlenmeler... Bir çocuk daha doğurmalar...

Borçlara girmeler... İşi büyütmeler...

Bir köpek bile bizi uçmaktan alıkoyabiliyor.

Misal ben...

Kapıdaki Rex'i bırakıp gidemiyorum. Değil bu şehirde gitmek, iki sokak öteye taşınamıyorum. 

Alıp götürsem gelmez ki... Bütün sokağın köpeği olduğunun farkında. 

Herkes onu, o herkesi seviyor. Hangi birimizle gitsin.

"Sırtında yumurta küfesi olmak" diye bir deyim vardır; evet sırtımızda yumurta küfesi var hepimizin. Kendi imalatımız küfeler.

Ama eğreti de yaşanmaz ki bu dünyada. Ölüme inat tutunmak lazım. 

İnadına kök salmak lazım.

Bari ufak kaçışlar yapabilsek...

Var tabii yapanlar. Ama az. Sadece kaymak tabakası.

Hepimiz kaçabilsek... Bütçe, zaman, keyif... Denk olsa.

Gün içinde mesela... Küçücük gitmeler yapabilsek. Ne mümkün.

Sabah 09.00, akşam 18.00. Sonra başka mecburiyetler. Sıkışıp kaldık.

Sırf yeme, içme, barınmanın bedeli bu kadar ağır olmamalı.

Hayatta kalabilmek için bir ömür veriyoruz.

Bir ömür karşılığı bir ömür yani.

Ne saçma.

Bahar mıdır bizi bu hale getiren?

Galiba.

Ben her bahar áşık olmam ama her bahar gitmek isterim.

Gittiğim olmadı hiç.

Ama olsun... İstemek de güzel.

PAKİZE SUDA