Celali Boylu'nun Güncesi

*BİÇÂRE BİR AŞIK

Ayaklar altında çiğnendik kaldık

Bize yol demez de ya ne söylerler

Her emrine yârın itâat kıldık

Bize kul demez de ya ne söylerler

Bi-çâre bir âşık nâmu şânımız

Göklere yükseldi gök dumanımız

Yanmış harâb olmuş hânumânımız

Bize kül demez de ya ne söylerler

Bakmayıp dost için cân u başına

Meydânına geldik cân savaşına

Bakınca vechine hilâl kaşına

Bize öl demez de ya ne söylerler

Hulûsi rakîbler etse de bühtân

Yolundan kalır mı hakîkî kervân

O yârın yolunda verip baş u cân

Bize yol demez de ya ne söylerler

Ahmet YILDIZ

*KİTABIM ARTIK

Yorgunum, bitkinim, bitabım artık,

Belâgatli değil hitabım artık,

Her sayfamda hatta her satırımda

Yazılısın, cilt cilt kitabım artık...

Cemal SAFİ

29 Nisan 2011 Cuma

*MOR MENEKŞE, AÇ DOSTLAR VE ALTIN GÖZLÜ ÇOCUK

Abe şair,

bizim de bir çift sözümüz var

«aşka dair.»

O meretten biz de çakarız

biraz..

Deli çığlıklar atıp avaz avaz

burnumun dibinden gelip geçti yaz

sarı

tahta vagonları

ter, tütün ve ot kokan

bir tren gibi.

Halbuki ben

istiyordum ki gelsin o

kırmızı bakır bakracında bana

sıcak süt getiren gibi...

Fakat neylersin,

yaz böyle gelmedi,

yaz böyle gelmiyor,

böyle gelmiyor, hay anasını... şey!..

EEEEEEEEEY...

kızım, annem, karım, kardeşim

sen

başında güneşler esen

altın gözlü çocuk,

altın gözlü çocuğum benim;

deli çığlıklar atıp avaz avaz

burnumun dibinden gelip geçti de yaz,

ben, bir demet mor menekşe olsun

getiremedim

sana!

Ne haltedek,

dostların karnı açtı

kıydık menekşe parasına!

Nazım Hikmet RAN-1930

*GÖNDER

Beklerim selamın seher zamanı

Ilgıt ılgıt esen yel ile gönder

Engel olur ise dağlar dumanı

Mektupla geç kalır tel ile gönder

Aşk ateşi gül sinende coşarsa

Firkat gelir ela gözler yaşarsa

Irmak kenarına yolun düşerse

Bırak boz bulanık sel ile gönder

Selviye benzersin dallar içinde

Herkes seni söyler diller içinde

Eğer dolaşırsan güller içinde

Kopar yaprağını dal ile gönder

Ateşlere yakma Mahmut Erdal'ı

Tükendi takatı kalmadı hali

Kulağım haberde gözletme yolu

Ağızdan ağıza dil ile gönder

Mahmut ERDAL

27 Nisan 2011 Çarşamba

*KUŞ HATIRALARI

Benim çocukluğumda soframıza kuşlar konar

rüyalarımıza melekler uğrardı.

Kapımızdan yoğurtçu

bahçemizden ishakkuşu

kalbimizden yeni çıkan şarkılar geçerdi.

kışın bir sobamız olurdu

sobanın yanında kedimiz

kedinin önünde yün yumağı

bir Hayat Bilgisi fotoğrafı gibiydik.

Yerli malı kullanan

yurdunun üç tarafı denizlerle çevrili

kuru incir üzüm fındık

tütün çay narenciye kavun-karpuz yetiştiren

kuru üzüm inciri satan

karşılığında

çamaşır makinesi radyo ve otomobil alan

bir toprağın fertleri...

Biraz yoksul biraz mütevekkil

biraz mahcup biraz kırılgan

biraz naif ama hep umutlu...

Özlerdik.

Memleketteki halamızı

ince doğranmış bir dilim pastırmayı

yurttan sesler korosunu

akşam komşuluklarını

radyo tiyatrolarını

sabah ezanını

kalaycıyı bozacıyı

münir nurettin şarkılarını

orhan boran yarışmalarını

kandil gecelerini

duvarlarımızın sarmaşıklarını

bakkalımızın utana sıkıla veresiye hatırlatmalarını

okul önü kozhelvalarını

akşam oturmalarını

ve hayatı...

Top oynardık

ip atlar kedi kovalar

taşlarla birbirimizin başını yarar

mahalle savaşları çıkarır

gece olunca da tutar babalamızın elinden

yazlık sinemaya gider

Sadri Alışık Vahi Öz

Belgin Doruk Cüneyt Arkın seyreder

Olimpos gazozlar içer

güler eğlenir bağırır çağırır

dönerken yıldızları sayardık.

Sıkı çocuklardık.

Hepimizin birer yıldızı vardı

onlara isim takardık

onlar da bize isim takardı

pus ve dumandan önce bu şehrin

geceleri gözkırpan ve isimler takılan yıldızları vardı.

Benim yıldızıma Mehlika adını vermiştik

biz kimseden yana değildik.

Kimsenin de kendinden yana olmasını istediği birileri

olmazdı.

Bir değirmendeydik

öğütülen

öğütülürken türküler söyleyen

buğday başaklarına benziyorduk.

Ben

çorbalardan tarhanayı

yemeklerden kurufasulyayı

sigaralardan harmanı

belki bunun için çok sevdim.

Yollar bozuk musluklar bozuk

ziller bozuk paralar bozuk

ama adamlar sağlamdı.

Bu şehrin yıldızları vardı.

Saçlarına kurdelalar takan

çivitle yıkanmış beyaz çoraplarına

leke bulaşmasın diye su birikintilerinden sakınan

gözleri önlerinde

yürekleri ve beslenme çantaları ellerinde

küçük çocukları vardı bu şehrin

bu şehrin yıldızları vardı.

Ben Fenerbahçeyi amcam Vefayı tutardı.

Konya tahıl ambarı Mersin muz cennetiydi.

Taksim'den Fatih'e troleybus kalkar

Şişhane'de mutlak raydan çıkardı.

Vallahi hayat zor ve fakat çok matraktı.

Muammer Karaca adına bir tiyatro binası yoktu

bizzat kendisi vardı.

Başımız ağrırdı komşumuz vardı

gönlümüz daralırdı komşumuz vardı

Çorbamızı umutlarımızı

memleket kadar kalbimizi paylaştığımız komşularımız

vardı.

Geceleri bekçimiz

gündüzleri sütçümüz

bizim kadar zayıf da olsa

nohuta makarnaya alışmış da olsa

Sarman adında bir kedimiz

ceperimizde kırık misketlerimiz

çamur bulaşığı ellerimiz

ve gülümseyen bir yüzümüz

göstermekten utanmayacağımız bir içimiz

bir araya gelerek çektirebileceğimiz

bir aile fotağrafımız vardı.

Bir sabah bütün iyi şeylerin

Ayvansaray iskelesinden

hayal ülkesine doğru demir alan

bir şirket-i hayriyye vapuru gibi

aramızdan ayrıldığını gördük.

Sonra Ayvansaray'ın suları çekildiğini yazdı

gazeteler

Süheyla hanımın Raci beyin

Melahat mehveş ablanın

Niko'nun Ercüment efendinin çekildiğini ise

yazmadılar nedense

Ama yok ama yoklar.

Ne harman sigarası kaldı geriye

ne olimpos gazozu

ne Sadri alışık.

Kalan bir tortuydu belki.

Belki kırık bir rüya denizi

belki suya düşürdüğümüz suretimizin

cep aynamıza nüktedan bir yansımasıydı herşey.

Herşey Maltepe sigarasının

her arandığında

her bakkalda bulunabilmesi ile

büyüsünü kaybetmişti belki de.

belki de biz bir rüya mı görmüştük?

Hadi hepsi yalandı.

Hadi hepsi hayaldi.

Hadi hepsini ben uydurmuştum

Ama rüyalarımızın melekleri

ve sofralarımızın daim konukları kuşlar?

Ya onlar?

Onları siz de görmediniz mi?

Sizin de sofranıza konup

rüyalarınıza uğramadılar mı?

Onlar da mı yalandı?

İbrahim SADRİ

26 Nisan 2011 Salı

*DÜŞ VE DUA

yağmura, nisana ve yaşıma aldanıp

uçurumları kıyı sanarak

ve dağlar erişilmeyince acı verir

sözünü unutarak

kaf dağına gitmek istedim

ırmak inadıyla yürüdüm uzaklara

bir derviş olup yürüdüm uzaklara

yanıldı denektaşım geriye döndüm

Kutsal Sözler Panayırı`na sığınıp

ipeksi bir sessizliğe büründüm:

bir hayat, mahçup ve duru

Tanrım, gülleri

ve sessiz harfleri koru

İbrahim TENEKECİ

*ELLERİMİ BULSAYDIN

Bu vapur kalkar birazdan

Kalkıp gidemeyen bir ben

Martıların götürüp getirdiği

Bu vapur kalkar birazdan

Kar soğuklarında iskele

Aşıklara savunmasız durur

Kalbime romatizma vurur

Bu vapur kalkar birazdan

Kederimi yüklenip gitmez

Bir yangındır ki ansızın

Aşk başladığı gibi bitmez

Bu vapur seni götürür

Palamarı kalbime geçer

Kadıköy kaç adımlık yer

Bu uzaklık beni öldürür

Beni denizlere alsaydın

Belki çocukluğum biterdi

Sen ellerimi bulsaydın

Bu vapur yine giderdi.

Nevzat ÇELİK

25 Nisan 2011 Pazartesi

*ŞAH BEYİTLER-75

Ney gibi delindi ciğerüm ışkun elinden

Her dem iderem âh ü figaan yandum elünden

AHMET PAŞA

“Sevgili; ciğerim, aşkının elinden ney gibi delindi.

Bu acıdan dolayı her an ah çeker, figan ederim. Yandım elinden.”

Tasavvuf izlerinin hâkim olduğu bu beyiti anlayabilmek için ney hakkında bazı açıklamalar yapmak gereklidir:

Mevlânâ’nın eserlerinde geçen ney aslında “insan-ı kâmil”i temsil etmektedir. Sazlıktaki bir kamışın ney hâline gelene kadar geçirdiği devreler insanın olgunlaşmasını yani “Hamdım, piştim, yandım.” basamaklarını ifade eder.

Sazlık içindeki kamışlar arasından çıkarılan ney usta bir el tarafından usulüne uygun şekilde kesilir. İçi boşaltılıp kurutulur. Daha sonra ateşle delinerek baş ve son kısmına demir boğumlar yerleştirilir. Bir müddet bu hâlde bekletildikten sonra ney; neyzenin nefesinden üflenen nefha ile dinleyenlerin kalbî seviyelerine göre güzel sesler hayret ve hikmetler yaymaya başlar.

İnsan da kemal (olgunluk) yolunda hep bu aşamalardan geçer. İnsan-ı kâmiller(olgun insanlar) diğer insanlar arasından belli kıstaslarla seçilirler. Nitekim peygamberlerin en büyük özelliklerinden birisi onların «seçilmiş» olmalarıdır. Daha sonra çeşitli terbiye yöntemleriyle onun içi geçici dünyevî bağ ve endişelerden boşaltılır. Takip edilmesi gereken sabır yolunun zorluğu tecrübe ve imtihanlarıyla karşılaşır ve bunların sonucunda olgunlaşır.

İnsanlarla ortak kaderi paylaşan ney’in ortaya çıkışı ve onlar tarafından keşfedilişi hakkında Mevlevî kaynaklarda şu hikâye aktarılır:

Peygamber Efendimiz Allâh’ın kendisine ihsan ettiği esrar ve hikmet denizinden bir damlasını ilmin kapısı Hazret-i Ali’ye de emânet eder ve:

“–Bu sırları sakın ifşâ etme(açıklama)!” diye sıkı sıkı tenbihler.

Hz. Ali kendisine verilen bu emânete tahammül edemez altında iki büklüm olur. Çöllere düşer. İçinde sakladığı sırrı bir kör kuyuya döker. Zaman gelir kuyu suyla dolup taşar. Kuyudan taşan bu sular çevresini zamanla bir sazlık hâline çevirir ve burada kamışlar biter. Bu sazlığın rüzgârda hoş nağmeler çıkardığını fark eden bir çoban bunlardan bir tanesini keser ve ondan “ney” yapar; fakat ney’den çıkan bu ses o kadar içli ve yanıktır ki herkes bu sesin derin duygulu ve yakıcı nağmelerine tutulur. Onunla ağlar onunla gülmeye başlar. Çobanın ünü kısa zamanda yayılır ve Arap kabileleri bu çobanı dinlemek için etrafında toplanmaya başlarlar.

İşte ney ile olgun bir insan arasındaki ilişki ney’in geçirmiş olduğu aşamalarla(Hamdım, piştim, yandım.) ilgilidir. Âşık da bu beyitte bir ney gibi her türlü aşamadan geçtiğini, olgunlaştığını dile getirmektedir. Âşığın da ney’in de içleri oyulmuş, bağırları kor ateşle dağlanmıştır. Nasıl ki ney üflendiğinde bu acıyı en etkili biçimde ortaya koyuyorsa; âşıktaki acının, feryadın ifadesi de aynıdır.

Yorumlayan: İbrahim Cemal TORUN
Özel Adana Gündoğdu Koleji
Türk Dili ve Edebiyatı Öğretmeni

23 Nisan 2011 Cumartesi

*EN İÇTEN BAYRAM KUTLAMASI

Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı'nı kutladığımız bu haftada Adapazarı'nda bir çocuğun Atatürk Heykeli ne tırmanıp Ata'sını öpmesi ve okşaması bazılarına ders verir nitelikteydi. Hiç bir şeyin, bu çocuğun içten gelen en saf, en temiz sevgi gösterisi kadar Atatürk'ü anlatmaya yeteceğini düşünmüyorum...
BAYRAMIN KUTLU OLSUN ÇOCUK.

22 Nisan 2011 Cuma

*AŞK DEDİĞİN MAHREMDİR

Leyla’ya sormuşlardı hani bir gün,
"Sen mi Kays’ı daha çok sevdin; yoksa o mu seni?"diye.
"Elbette ben onu daha çok sevdim!" demişti Leyla,
Kays adını duyar duymaz gözünden yaşlar boşanarak, "Elbette ben onu daha çok sevdim!"
"Nedir delilin, nasıl ispat edersin onu daha çok sevdiğini, üstelik o senin için çılgınlığa varmış, aklını yitirmiş mecnun olmuşken?" O vakit Leyla ağlayarak:

"Dostlar!.."demişti, "sırdır ki gizli gerektir sevgilinin adını dile düşürmek hakikatte ayıptır. Kays bir dağ delisi gibi davrandı, gitti sahralarda çöllerde aşkımız ona buna anlattı, ben kimseciklerle paylaşmadım onun sevgisini, içimde büyüttüm, büyüttüm, büyüttüm… Budur ki benim onu daha çok sevdiğime delildir.“

- Mecnun kime anlattı aşkını Haminneciğim?
-Kurtlara, kuşlara, dilşeker’im, yalnızca ağzı var dili yok kurtlara kuşlara. Buna rağmen sırlarına halel geldi, sevdaları dillere düştü, şiirlere nakış oldu.

Sevgi dediğin, aşk dediğin mahremdir, dile getirmek mahremine halel getirmektir.

İskender PALA- "Aşkname"

*EBEDİYETE KADAR

Ressam: Mine ERDİNİ

Heybeliada'daki Deniz Okulu'ndan mezun olan İsmail Türe, kendi gibi Gelibolulu olan bir genç kıza kaptırır gönlünü. İki sevgili parmaklarına nişan yüzüğü taksalar da, birbirlerini çok seyrek görmektedirler.

İsmail Türe denizaltıda muhabere subayı olarak görevlidir çünkü. Üsteğmenin aklına harika bir fikir gelir; nişanlısına ışıklı mors alfabesini öğretecek, Çanakkale'den geçiş yapacakları geceyi planlı olduğu için önceden bildirecek ve böylelikle haberleşeceklerdir!..

Boğazı yüzeyden geçmekte olan denizaltının kulesindeki denizciler sigara içmekte, sohbet etmektedirler. Aralarından birinin heyecanlı olduğu her halinden belli olmaktadır. Gelibolu kıyılarına geldiklerinde, karanlık içindeki evlerden birinden bir el fenerinin yanıp söndüğü görülür:

“Seni seviyorum”... Arkadaşları gülümseyerek İsmail Türe'ye bakarlarken, genç aşık elindeki fenerle sevgilisine karşılık vermektedir...

Bu olaydan sonra iki sevgilinin aşkı düşmez olur denizaltıcıların dillerinden. Herkes, haberleşmek için kurulan ışık yolunu konuşur. Arkadaşları "Evlen şu kızla da, buralardan her geçişimizde selamlaşmayı bırak artık” diye takılırlar İsmail Türe'ye.

Denizaltının üstünün ve altının bir olduğu yağmurlu günlerde bile, Çanakkale Boğazı'ndan geçilirken, elindeki fenerle aşk nöbeti tutan yakışıklı denizci gözünü bir an olsun ayırmaz Gelibolu kıyılarından.

Yine bir gün, yirmiyedi yaşındaki Üsteğmen, Çanakkale'den geçecekleri gün ve saati, denizaltının uğradığı bir limandan telefonla haber verir nişanlısına.

Ege Denizi'nden Boğaz'a giriş yapacaklarını ve en öndeki denizaltının kulesinde olacağını bildirir. Genç kızın gözüne her zaman olduğu gibi, o gece de uyku girmez. Büyük bir sabırla pencerenin önünde oturmakta ve gözünü hiç kırpmadan denize bakmaktadır. Fenerine yeni pil almış olsa da, arada bir yanıp yanmadığını kontrol eder yine de...

Birden, dev bir karartı belirir suyun üstünde. Güneyden gelen bir denizaltı, penceresinin görüş sahasına girmiştir ...

Genç kız pencereyi açar ve gecenin karanlığına uzattığı elleriyle feneri yakıp söndürür.

“Seni Seviyorum...”

Kulede bulunan denizaltının komutanı Bahri Kunt işareti görünce gülümser:

“Hay Allah, bu kız denizaltıları şaşırdı. Nişanlısının denizaltısı bizim önümüzdeydi...”

Bir anlık tereddütten sonra Birinci İnönü denizaltısının komutanı Bahri Kunt, yanıt gönderilmezse genç kızın telaşlanacağını düşünerek,karşılık verilmesini emreder.

Yanındakilerin “Ne diyelim komutanım?” diye sorması üzerine de şunları söyler: "ebediyete kadar..."

O gece, Üsteğmen İsmail Türe'nin görev yaptığı Dumlupınar, Çanakkale Boğazı'na giriş yapan ilk denizaltı olmuştur. Ama, Gelibolu kıyılarına gelmeden, Nara Burnu açıklarında İsveç bandıralı “Naboland” adlı gemi tarafından çiğnenmekten kaçamamış ve yaralı bir balina gibi acı dolu sesler çıkararak, Çanakkale'nin karanlık sularında kaybolmuştur.

Her şey bir kaç dakika içinde gerçekleştiğinden, arkadan gelmekte olan Birinci İnönü denizaltısı Dumlupınar'a çarpan geminin yanından habersizce geçerek, Gelibolu'ya ulaşan ilk denizaltı olur.

Genç kız, nişanlısından haber almanın huzuru içinde başını yastığa koyduğunda, genç denizci çoktan dalmıştır "Ebediyete kadar" sürecek olan uykusuna!..

Sunay AKIN

*BENİ DE GÖTÜR İSTANBUL'A

Beni de götür İstanbul’a

İçinde bir yerlerde...

Yüreğinde, kuytu bir köşede.

Sırlar çekmecesinde

Sadece sen bil, orada olduğumu

İşlemeli bir mendilin arasında durduğumu.

Otobüste bir kaçak yolcu olayım

Bavullara, çantalara bakarlar en fazla

İçine... yüreğine bakmayı kim akıl edecek?

Hem baksalar da ne fark edecek?

Ben içindeki sevdanın adıyım

Kaç göz,

Kaç yürek var

Sevdayı görmeyi becerebilecek?

Beni de götür İstanbul’a

Yormam seni

Yük olmam.

Sen hazırlanırken aynanın karşısında

İnan hiç ses çıkarmam.

Ben senin içinden

Gözlerine bakıp, yine sana akarım.

Kafanı karıştırmam

Kararsızlıklarına tebessümle bakarım.

"Açık mı bırakayım saçları mı?

Topuz mu yapayım?

Yoksa arkadan toplasam mı?"

Açık olsun derim.

Sessiz kelimelerle.

Sen duymazsın...

Saçlarını öylece,

Saçlarının kumral akışına bırakırsın...

Bavuluna çok da bir şeyler koyma bence

Bir parça boşluk kalsın

Geride kalan eşyaların gidenleri kıskansın.

İçin benimle öyle dolu ki...

İstanbul dönüşü anılar için yer bulamazsın belki.

Beni de götür İstanbul’a

Yaşam denen

Bu uzun bu tekil yolcukta

Yaşama inat

İki kişilik tekil adımlarla yürü

İstanbul’un sokaklarında.

Yaşam, yalnızlardan oluşan kalabalıklardaki

Bir yalnız sansın seni de.

Sen, küçük alaycı bir gülüş gönder

Yaşamın sokaklarına.

Yaşamın kafasını karıştıralım

"Biz" adında iki yalnız olalım.

Beni de götür İstanbul’a

Tek kişilik jetonla

İki kişi binelim Kadıköy vapuruna.

Yukarı çık lütfen

Saçlarının rüzgarla en kolay buluşabileceği

Bir yerde dur.

Rüzgar saçlarının kokusunu taşısın İstanbul’a

Martıları deli etsin!

Dinle... duyuyor musun?

Çığlık çığlığa uçuşuyor martılar.

Bildik bir koku bu...

Özledikleri... acıktıkları bir koku...

Belli... öğrenememişler beklemeyi...

Özlemişler delice

Saçının kokusunda uçuşarak

Rüzgarla dans etmeyi!..

Beni de götür İstanbul’a

Ortaköy’de şarap iç

Banklarda...

Hemen oracıkta, büfelerin birinden alınmış

Kırmızı... ucuz bir şarap...

Onu da mutlu etmek için.

Bir başkası alsa yine ucuz kalacak

Şimdi senin dudaklarına dokunacak

İçinden içime akacak...

Aşka bulanacak... öyle anlam bulacak...

İçindeyim...

Yormam dedim ama

İşte rahat durmuyorum bir türlü

Sen, içine saklandığım

Sevda sıcağı bir örtü.

Ama durmuyorum

Bir şeyler isteyip duruyorum!..

İçinde büyüyen bir çocuk gibi...

Beni de götür İstanbul’a

Bir İstanbul gecesinde gökyüzünü

Yüreğinin büyülü ikliminden izlemeyi

Öyle çok isterim ki...

Sen...

Sen en iyisi

İstanbul’a giderken beni de götür içinde...

Senin içinde... yüreğinde...

İstanbul’da dolaşırım.

İstanbul’u senin içinde yaşarım...

Sen, içinde benimle İstanbul’a gelince... bir gün...

Seni ben karşılarım!...

Esat SELIŞIK

21 Nisan 2011 Perşembe

*ATATÜRK DİYOR Kİ:

“Küçük hanımlar, küçük beyler!

Sizler hepiniz geleceğin bir gülü, yıldızı ve ikbal ışığısınız. Memleketi asıl ışığa boğacak olan sizsiniz. Kendinizin ne kadar önemli, değerli olduğunuzu düşünerek ona göre çalışınız. Sizlerden çok şey bekliyoruz.”

*AŞK

Aşk gözlerin başladığı değil ,

Sözlerin tükendiği yerdedir .

Ve aşk öyle bir kalptedir ki .

Yokluğunda varmışçasına onu deli gibi sevmektedir .

Melisa GEMİCİ

Özel Adana Gündoğdu Koleji

*GELİNCİKLER

gelincikler tek tek göründü mü çayırlarda

işi iş kasabanın

su yüzlü çocuğun işi iş

bir de poyraza döndü mü hava

başlar masmavi damarlar fışkırmaya yanaklarından

faytonların turuncu tekerlekleri

yansır gaz tenekeleriyle çevrili bahçelerde

asılı çamaşırlarından bir tutam çivit kokusu alıp gider

gelincikler tek tek göründü mü çayırlarda.

saat onikilerde

postanede mektup yazan adamlara bakar bir semt delisi

durmadan bakar

ki o mektuplar nereye giderse gitsin

öylesine uzundur ki kasaba

gelinciklerden bükülmüş bir ibrişim gibi

gidip gelen mektup zarflarıyla tarif edilebilir ancak

içlerinde kar serpintisi

içlerinde bozkır

içlerinde herkesin bir güneyi olan

ve marangozlar upuzun kayıklar yaparlar bunun için

kesersiz, çivisiz, elsiz

sadece ruhlarından

o kayıkları içinde domates doğranan bir akşamüstünde yüzdürürler

canlanır suya değince hemen

bordalarındaki nakışlar

bir derya gülü alıp başını gider.

yeter ki görünsün gelincikler

önce tek tek görünsün sonra topluca

usta bir doğramacı gibi kırmızılar doğrar kasaba

gelincikler indi mi çayırlardan

su bardaklarına, berber dükkanlarına girdi mi

duvarlara sicimle tutturulmuş şişelere

girdi mi bir kere

-aynaları boğacak neredeyse

-taşlıkları basacak sel gibi

o zaman...

tam o zaman

marangozlar mis gibi rakılar içerek kayıklarında

konuştukça binlerce kayık

konuştukça binlerce köpük, binlerce kıyı olurlar

ve nedense bir vapur bizi alıp götürecekmiş gibi bakarız bir-

birimize

unuturuz sonra alıp başını gitmeyi de

yeter ki iki dudak arasına konsun gelincikler

ipince bir ıslığa yerleştirilsin

türküler süzsün tüveyçlerinden

kahveler eski renklerine boyanır yeniden

biralar ciğ ışıkta bile parlak

yıkanır tertemiz oluncaya kadar yaşamak.

gerçekte bir sevinç, bir mutluluk yok değildir yüreklerimizde

sevgiler umutlar yok değildir

öyleyse neden çabuk küseriz birbirimize

çabuk öfkeleniriz

durup durup böyle hüzünlenmemiz neden

anlamıyoruz da ondan mı yoksa

bir bütün olduğunu mutluluğun

umudun bir bütün olduğunu

seziyor muyuz yalnızca

baktıkça gelincik tarlalarına uzaktan

öyle bir arada güzel

yaşamanın lezzetini

kanımızı tutuşturdukça gün günden

buğusunu saldıkça

bir tütün dumanı gibi yaktıkça genzimizi.

Edip CANSEVER

20 Nisan 2011 Çarşamba

*ŞAH BEYİTLER-74

Bana bir ‘ilm keşf oldı senün hüsnün kitâbında

Ki yüz bin ‘akl ‘âcizdür anun bir fasl-ı bâbında

ADNİ

"Ey sevgili! Senin güzelliğinin kitabında bana bir ilim bulundu.

Onun bir ön sözünü anlamak için yüz bin akıl bile yetersiz kalır."

Sevgilinin güzelliğini anlayabilmek herkese ait bir yetenek değildir. Şair, bu zor işin yalnızca kendisine verildiğini, yüz binlerce kişinin ön sözünü bile anlamakta aciz kaldığını belirtmiştir.

Sevmek zor iştir. Kimileri sevgi kitabının ön sözünü bile anlayamazken, kimileri de bu zor görevi başarıyla yerine getirir. Şair, diğer âşıklardan kendini üstün tutarak fahriye sanatını çok güzel bir şekilde yerine getiriyor.

Yorumlayan: İbrahim Cemal TORUN

Özel Adana Gündoğdu Koleji Türk Dili ve Edebiyatı Öğretmeni

19 Nisan 2011 Salı

*TÖREN BATSIN

"14 yaşında töre cinayetine kurban giden Kadriye'den sesleniş"

Kapatmışım gözlerimi dünyanın pisliklerine

Ağlaşmayın başımda öyle yalandan

Koşun karıştırın sandığımı

Çocukluğumdan kalma çiçekli elbisemi

Verin bana.

Kopartın renk renk çiçeklerini

Koyun yüreğimin üstüne.

Ev sabunuyla yıkayın saçlarımı

Köpürtün bedenimi

Arınsın

Kötülerden ,kötülüklerden.

Kaygan bir saten gibi

Çekip alın ruhumu bedenimden.

İstemem kefen mefen

Bırakın güneş sarmalasın beni

Sıcacık.

Hissedemediğim

Anamdan duymadığım

Sıcaklığı duyarcasına.

Üzerime bahar dalları koyun

Çiçekli

İçimde açtıramadığım çiçeklerim için.

Bırakın beni ulu dağların zirvesinde

Uğuldayan rüzgarın ıslıklarına.

Yayılsın kaderimin kara yazgısı

Duyanlara duymayanlara.

Bedenimden ağaç fışkırsın

Köklü dallı budaklı.

İşlenmemiş günahlarımın iniltisi

eğleşsin yapraklarında.
Yitik yürek yaralarımın

Karanlığı dökülsün toprağa

Bırakın kapatmayın gözlerimi

Kara bir tül gibi geçsin
Acılarım.

Salıverin kurulmamış hayallerimi

Engin denizlere
Yol alsın bilmediğim sevgilere

Yırtık bir yelkenlinin direğinde.

Aysel SARGIN SIR-BANDIRMA

*BİRİ

Hissizlik hâkim duygularımda,

Hüzün desem

Kim döker suları gözlerime bilmem.

Geçirdiğim aşkların

Haddi hesabı yokken,

Herkes unutulurken.

Bu ne farklılık,

Bu ne bağlılık bilmem.

Çelişkili duygularıma karşın,

En çok yarayan kanam

Geçmişimden birine ait,

Durmak bilmeyen

Her an gözlerimi yaşartan,

Gülümsetmek yerine

Kalbime sancılar girmesine neden,

Yokluğunda hüznün galip geldiği biri.

Eski biri,

Ne yaparsa yapsın değerli biri,

Kıymetli biri,

Belki de sadece ‘biri’.

Melisa GEMİCİ

18 Nisan 2011 Pazartesi

*YAŞAMAK

Yaşamak öyle güzel öyle derin

Bir dostun sıcacık merhabasında

Yürekten gülüşünde

Yaşamak güzel şey

Ellerin sevdiğinin ellerinde

Gözlerinde sevgi dolu bakışlar

Gülten AKIN

17 Nisan 2011 Pazar

*KAÇAK GÜN IŞIĞI

kara bulutların arasından

bir kaçak gün ışığı

korkarak tekrar yakalanmaktan karanlığa

girdi penceremden

yalnızlıkla paylaştığım odama.

Abdullah ABALI

*GÜVERCİNLİ GÜVERCİNLİ

çiçekçilere soruyorum, kupa papazlarına, kumrulara

eğreltiotlarına

kimya kitaplarına

karpuz satıcılarına soruyorum balkondan bağırarak

bilmemek ayıp değil ki öğrenmemek ayıp

ama sevdamızın her şeyden bir fazla oluşuna kimsenin

aklı ermiyor

okul kırmış çocuklardan bir fazla uçarı

Adem'le Havva'dan bir fazla çıplak

gerçi esmeriz ya, Marilyn Monroe'dan bir fazla sarışın

bir fazla İstanbul efendisi yaşlanmış çınarlardan

İstanbul dedim de aklıma orda olduğun geldi

karı muhabbetlerinde mi her allahın günü

carıl curul mu yine tatlı kaçık İstanbul

ne halt edersen et en çok sedef bakışını arıyorum

senden ayrıyken

en çoktan çok da dünyaya meydan okuyan gülüşünü

şiirim diyorum ona, bu sözü bir fazla hak ediyor

bütün şiirlerimden

yaban gülüm diyorum

çılgınlığım

vazgeçemediğim

birden güvercinli güvercinli gülüyorum

bak

sevdamıza bir numara dar geliyor sanki şimdi yeryüzü

Akgün AKOVA

16 Nisan 2011 Cumartesi

*SULARIN ÖTESİ

Bir yanı Mecnun'dur kıyılarımın
bir yanı Leylâ
yokluğundur yankılanan suların ötesinde her gece
her gece dokuz yerimden vururlar beni yâr
kanatlanmış atlar gibi geçerim
rüyalarından...

Hesaba çekilirim geceler boyu sonra
gözlerinin karasından
bilmezler dâra çekildiğimi saçlarında bin kez
sonra kenâra çekildiğimi
bilmezler
esmer bir ateş var içinde ey ölü nedir bu derler
leylâ derim, gözlerin diyemem
diyemem...

Suların ötesinde bir esmer gül açar akşamları
adı leylâ, rengi leylâ, kokusu leylâ
o yüzden siyahlar giyinirim hep ben
saçlarımı o yüzden tarayamam
siyaha mübtelâ oluşum ondandır
ondandır dalgın dalgın bakışım sulara
bilmez misin
semâya bakıp bakıp ağlayışım
ondandır...

Rıdvan CANIM

*SAÇLARIN ÖRÜLMÜŞ OLMALI

Seni birden hatırlarım akşamlar içinde
fevkalade tatlı bir sesin söylediği
şöyle kolay dokunaklı aydınlık ve temiz
gittikçe yakınlaşan bir melodi gibi
kalbim artık ürperen bir mandoline benzer
ne güzel şeydir seni hatırlamak

saçların örülmüş örülmüş olsun
ve beyaz ellerin geceye karşı çıplak
porselen tabakta yıkanmış kayısılar
yere düşmüş bir kitap bir şiir kitabı
içinde hürriyetten bahseden mısralar

insan bir düşünse ne çok şey bulabilir
hatırlamak gülmek ve ağlamak için
arzularımız nereye sürüklüyor bizi
neredeydik hangi rüzgara karıştık
ve şimdi ne tür manzaralar çekiyor
karanlık içinde açılmış gözlerimizi

saçların mutlaka örülmüş olmalı
mektepli bir kıza benzemelisin
aklında kimbilir kimden bir mısra
gözlerin nur gibi parlasın saadetten

Attilâ İLHAN

15 Nisan 2011 Cuma

*VEDA

Akşamı getiren sesleri dinle,

Dinle de gönlümü alıver gitsin.

Saçlarımdan tutup kor gözlerinle

Yaşlı gözlerime dalıver gitsin.

Güneşle köye in, beni bırak da

Küçüle küçüle kaybol ırakta.

Bu yolu dönerken arkana bak da

Köşede bir lahza kalıver gitsin.

Ümidim yılların seline düştü,

Saçının en titrek teline düştü,

Kuru yaprak gibi eline düştü,

İstersen rüzgara salıver gitsin.

Necip Fazıl KISAKÜREK

14 Nisan 2011 Perşembe

*GİTME KAL...

Nice nice acıları aklına getir
Bunca yoksulluğu aklına getir
Gözyaşlarını aklına getir
"Gitme Kal" var yok dinlemez bir çocuk isteğidir
Gitme aklına getir

Kıraç mı kıraç toprakların üstüne
Güneşler açar yağmurlar kesilince
Çırılçıplak kayada yeşerir incir ağacı
Dağların kuytusunda bir uslu çiçek
Dağıtır mavisini kendi kendine
Gitme beraberlik içinde
Nasıl sevinirdik aklına getir

Her şeyi her şeyi aklına getir
Gece yarılarını aklına getir
Söylediklerini aklına getir
Sinsi yağmurlar yağıyordu
Soğuktu
Yaktığımız ateşi aklına getir

Nelerden geçiyorsun aklına getir
Gitme dünyamızın her yerinde
Yorgun eller gülleri derleyince
Ellerin sevincini aklına getir
Güllerin sevincini aklına getir

Ne’çok severdik seni aklına getir

Arif DAMAR

*BOŞLUĞU SEN DOLDUR

Sen

Soruyorsun

Ben senin neyinim

Sen

Adını koyamadığım

Geceler boyu uyutmayanımsın

Sen

Sevdası yüreğimde saklı

Tenhada ağlatanımsın

Tutup da ellerimden

Asırlık inzivamdan

Kurtaranım

Yeniden hayata bağlayanımsın

Sen

Canımsın

Öteki yarımsın

Sen

...sın

Özcan GÜNERGÖK

13 Nisan 2011 Çarşamba

*FERİĞİM...YEŞİL ERİĞİM

Yeşil eriğim. Ben içine hapsolmuş çekirdeğinim senin. Hapiste günler ağır geçer diyorlar. Olsun be ben vazgeçtim hürriyetimden. Yeter ki yeter ki yetim bir çocuk gibi bırakma yüreğimi… Zira sensin bu can bir yüktür yüreğime. Kaldır öpülesi alnını ve bak bana. Gördün mü? Karım, kızım, yoldaşım… Bir tek gözlerim değişmedi sana… Bir tek gözlerim…

Gülüm bizi yanlış anlattılar sana. Biz sevdik mi ölümüne severiz. Yaşanası Türkiye’mde kadın olmak zor zanaat bunu bilenlerdeniz gülüm. Biz sevdik mi tabiat gibi cesur severiz, arılar gibi hünerli severiz. Bana yaşlandık deme bana! Yaşlanmak etin sarkması değil, yaşlanmak etin gevşemesi değil, yaşlanmak saçın beyazlaması değil. Yaşlanmak aşktan ve ölümden korkmak demektir. Yaşlanmak asla asla etin sarkması değil gülüm.

Açılır açılır gözleri gülümün
İçlerinde yeşil çam ağaçları
Uyanışların en tazeleri
Odamızdan geçer gülüm seninle
Uyanışların en tazeleri
Odamızdan geçer gülüm seninle
Feriğim fidanım feryadım
Hey benim zizil parmak
Memleket gözlüm

Sevgilim… Bu akşam gırtlağıma kadar doluyum anlamıyor musun? Bu akşam sensiz el gibi çıplağım.. el gibi çıplağım… bu akşam bir tek sen yoksun…

Benim en büyük kudretim, benim en büyük kudretim senin sahiden ıslak şehrimde olduğunu bilmek. Hatta şuan şehrimde geceliğinle balkondasın. Dokunmaya çalışıyorum ince parmaklı ellerine. Yüzümde ışığından ayrılmanın kederi var bu akşam! Birazda işte geldik gidiyoruzun hüznü var. Kaldır öpülesi alnını ve bak bana! Gördün mü? Karım, kızım, yoldaşım… Ulan bir tek gözlerim değişmemiş sana, bir tek gözlerim…..

Feriğim fidanım feryadım
Hey benim zizil parmak
Memleket gözlüm

Ben seni sevmekle meşgulüm gülüm.

Volkan KONAK.....

PAYLAŞ

*SÜRGÜN

www.celaliboylu1.blogspot.com

Bir adasın sen çok eski bir atlasta

Çok eski bir halkın su aldığı

Ben güneş, alkol, sıkıntı adanda senin

Sen sabahı, akşamı adanın
Gecesi ben

Sen su yolları, ağaçlar, çayırlar, güneşler
Ben karabasanın senin

Sen buğdayı, ovaları, nehirleri halkının
Ben ıssızlığı

Sen ki kalabalıklarsın aralarından geçtiğim
Sürgünü ben adanın senin

İlhan BERK

*SİMİTÇİ ÇOCUK

Simitçi bir çocuk Kordonboyu'nda
Oyuncaklar mı kurar nedir usunda
Simitleri bir dağıtır bir sıralar
Gözlerinde en yabancıl parıltılar
Gördüğü gemi düşleri martı düşleri
Sonra depremlerde sevecen ölmüşleri

Kordonboyu'nda simitçi bir çocuk
Birden bir şakırtı bir çığlık
Yalap yalap yanarken denizle batı
Martı mıdır simitçi simitçi mi martı
Boşalmış tablası dalar gider
Sularda görünür doğuda bir yer

Nahit Ulvi AKGÜN
PAYLAŞ

*SERÇE

Kim sevecek bu küçücük serçeyi?

Uzun yoldan gelmiş ve yorgun.

“Ben değil” dedi koca meşe.

“Ben dallarımı onun yuvasıyla paylaşmayacağım

ve yapraklarımın örtüsü onun üşümüş göğsünü ısıtmayacak.”

Kim sevecek bu küçücük serçeyi,

Kim söyleyecek tatlı bir söz?

“Ben değil” dedi kuğu.

“Saçma bir fikir bu

diğer kuğular duysa gülüp alay eder be!”

Kalbi acıma hissiyle dolu,

kim açlıktan ölen bu serçeyi besleyecek?

“Ben değil” dedi altın başak.

“Yapabilseydim keşke ama olmaz!

Büyümek ve gelişmek için güçlü olmalıyım.”

Kim sevecek şu küçük serçeyi,

kimse yazmayacak mı ona bir ağıt?

“Ben yazarım” dedi kara toprak.

“Tüm benden olanlar bana geri döner,

çamurdan yaratıldınız ve

gene çamur olacaksınız sonunda.”

Paul SIMON