En çok sizi sevmem de belki bu yüzden. Belki tüm yıllarımın gizleri olduğunuzdan. Çok şey paylaşıp, çok şeyi kazanmış ve bir o kadar da kaybetmiş olduğumuzdan belki de...
Birlikte ağlayıp güldüğümüz , birlikte kavga edip gecesine dans ettiğimiz için belki...
.....
Kimimiz annesini özlediği için ağladı ki; anne dedi dedi her göz damlasında. Kimimiz yüklenen sorumluluğun yükü altında ezildiğinden...Boyumuzdan büyüktü başarmamız gereken. Okuyup adam olacaktık umutlar büyüktü bize dair lakin ana kucağında baba ocağında da değildik ki...
Galiba en çok çaresizliğimize ağladık. Ne olacaktı ki başka ;el kadar küçüktük. Daha anne kokusuna doymadan işte hayat denilen yerin tam ortasında olduk...
Çaresizdik hepimiz. Hem çok güçsüz çaresiz, hemde çok güçlüydük. Tam tezatlardaydık işte. Hem biribirimize rakiptik ben varım kavgasında hem de tek yürektik. Gün içindeki rekabeti akşamın koynunda sevgiye taşımayı da bildik o küçücük yüreklerle. O zamanlar göremedik belki ama şimdi gördük ki , zamanın riyakarlıklarda biz en doğruyduk.
Ayrı ayrı hayatları tek bedende birleştirdik farkına varmadan. Beraber geçen yılları o kadar sindirdik ki içimize sonraki yaşamlarımızla bütünleştirdik bilinçsizce. Çok uzaklarda bile bir nefes kadar yakın olmayı , kucakladığında tek ruh olmayıda başardık üstelik...
Çok şeydik biz çokk...
Hele akşam olup büyük şangırtıyla kapanan demir kapıların ardından soğuk ranzalar arasında gözlerin buluşması...Hepimiz bir diğerinin annesi, babası, kardeşi değilmiydik...Yol arkadaşıydık işte hemde en sağlamından.
nasıl ki kavgayı birbirimizle yaptıysak , teselliyi de yine kendi içimizde aradık... Ne tuhaftık...
Birlikte çıktığımız yolda yine birlikteymişiz yokmuş başka yoldaşımız onu anladık. Kimse ne dost ne sevgili nede ana baba olmuş bize. Her şey bizmişiz yaşadık, ağladık halimize. Yollarımız , yerlerimiz farklı da olsa ; hayat felsefemiz , yaşama ve düşünme şeklimiz hep aynı olmuş, meğer hepimiz birmişiz. Kısaca hep aynı yerde kalmış yüreklerimiz ...
İyi ki varsınız , sizi seviyorum diyorum ya ;istesem de yok sayamam ki. İsteseniz de yok sayamayacağınız gibi. Ömür denilen süreçte birbirimizin dama taşları olduğumuzdan... İşte en çok bu yüzden sizi seviyorum...
İyi ki varsınız yol arkadaşlarım...
Münevver ERDOĞMUŞ
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder