*VE JAPON GÜLÜ

Kuruyan topraklardı belki,

Yağmur sonrası kokusuyla anıların içine sürüklercesine kızıl..

Tan ağarırken bulutlarla kucaklaşan güneşin süzüntüleriydi

Ve alacakaranlıkta umutla şafağı bekleyenin gözleri..

Kan kırmızısı

Düşlerinin kuytusunda sıçradığında

Etrafı saran buğulu bir gece lambasının ışığıydı.

Ve Japon gülü

İlkokul sıralarında konu başlıklarını özenle yazdığı kalemiydi,

Bir de çantasında yük sandığı kitaplarının kaplığı..

Çingenenin kulağında raks eden o masum; ama bir o kadar da

İhtiras dolu çiçek!

Giysileriydi, hiç üzerinden çıkarmadığı

Saklanırken iki dalın arkasına, oyunların gölgesinde..

Yeni giydiği yüksek topuklarla yürümeye çalışan bir tazenin

Dudağındaki boyaydı, baştan çıkaran..

Yıllarca saklanmış tozlu bir defter arasında

Ve hep güzellikleri, mutlu aşkları anımsatan bir gül goncasıydı,

Vazgeçemediği

Yazmasının oyasıydı bir köylü güzelinin..

Ve yanakları..

Saçlarının kınasıydı alımının yanı sıra çeşme başında.

Son model bir otomobildi düşlerinde satın aldığı..

Sıfır kilometrede bir spor arabaydı belki de

Yaşamına güç katan hayalinin köşesindeki..

Ve nar gibi kızarmış dalında,

Isırılmayı bekleyen bir elma!

Öyküsünün başlangıcı gibi,

Sonu da kırmızı bir çizgiden ibaretti.

Yaşama kırmızı bakmasının sebebi bu muydu?

Onca sıkıntının arasında, hep yanan bir yürek taşırdı..

Belli ki, düşen korlardı içine, ayrılışlarda..

Ve hasretin şafakla birleştiği o kırmızı çizilirdi yeniden...

Yine o kırmızı çizgiydi karşıma çıkan..

Bazen üç nokta; ama kırmızı...

Ve Japon Gülü!

Dilek KESGİN