Bir
Ağaç varmış,
Kalın dalları, yeşil sık yaprakları,
Toprağa sımsıkı sarılmış sağlıklı kökleriyle
Yüzyıllara meydan okurmuş.
Nice canlıları barındırırmış üstünde, gölgesinde.
Sevgi dolu şarkılar söylermiş kuşlar dallarında.
Temmuz sıcağında koyu serinmiş,
Aralık soğuğundaysa
Şefkatli bir anne sıcağı
Bu heybetli ağacın altı.
Ama;
Birgün bir kurt düşmüş ağaca,
Başlamış ağacın dallarını, yapraklarını ısırmaya.
Birmiş kurt ilk gün,
Bin olmuş zamanla.
Öyle kalsa yine iyi…
Kurtlar değişmeye başlamış,
Beslendikçe heybetli ağacın kanıyla.
Nice fırtınalara, kasırgalara, yangınlara, kuraklıklara
Dayanan heybetli ağaç,
Başlamış yavaşça çatırdamaya.
Ağacın her yerinden kemirme sesleri geliyormuş
Değişip, gelişip daha da vahşileşen
Ve doymak nedir bilmeyen
Kurtların salyalı ağızlarından.
Sesler öylesine artmış ki,
Kuşlar dahi kaçışmışlar
Bir bir sessiz kanat çırpışlarla.
Kalanlarsa kaybetme endişesiyle,
Sinmişler iyice yuvalarında.
Gölgesi koyu değilmiş artık ağacın,
Soğuk gecelerde uğuldayan rüzgarlar
Üşütüyormuş artık koruduklarını.
Ama heybetli ağaç,
Dayanmış da dayanmış.
Dayanacakmış…
Çünkü;
Söz vermiş
Kendisini toprakla buluşturan
Mavi gözlü, sevgi dolu insana,
Yıkılmamaya.
Uğur DURMAZ
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder