*SANAL HAYATLAR

Kolay hayat ister olduk kolay...
Sevgimizi, aşkımızı bile kolay yaşamak istiyoruz..

Bizi yormasın, zorlamasın, başımıza bela olmasın...
İstediğimiz zaman olsun, onun dışında yok olsun..
Bir kumandanın ucunda olsun her şey, bir bilgisayarın düğmesinde,
bir telefonun tuşlarında.. .
Ulaşmak, yaşatmak, canlandırmak, hissetmek için caba harcamayalım. ..

Sanal dünya giriverdi hayatımıza tam da bu günlerde,
çok da işimize geldi.
Sanal âlemin, sanal insanları olduk hemen.
Duygularımızdan korkar olduk...
Hissetmek yok...
Her şey bir yalan...
Sanal âlem değeri yok...

Düşünemedik ki kablonun diğer ucunda gerçek insanlar oturuyor...

Dokunmaya
hissetmeye
göz göze gelmeye korkar olduk...
Bir bilgisayar, bir msn, bir kamera her şey tamam...
İnsan başka ne ister ki...

Böylesi daha güzel, sanal bir gerçeklikte sorumluluk duygusu yok,
bağlanma yok, hesap vermek yok deyiverdik.. .
Canın isterse varsın, istemezse yok...
Ne güzel, tam bu cağın insanına göre...
Kolay isin, hangi yoldan elde edildiğinin
hiç önemli olmadığı kolay paranın peşinde koştuğumuz,
hayata direk tepeden başlamak istediğimiz bu günlerde,
kolay seks, kolay ilişkilerde giriverdi usulca yaşantımıza. .

Zora gelemiyoruz, gerçek ilişkiler sıkıyor biraz...

Biri azıcık duygularından söz ettiğinde birden itici oluveriyor,
hemen pılımızı, pırtımızı toplayıp arkamıza bile bakmadan oradan
uzaklaşıveriyoruz. .
Neden peki, bünyemizde barındırdığınız şeyden kaçmak
niye, yok saymak, derinlere göndermek...
Kimsenin gözüne gerçek anlamda bakmak istemiyoruz,
korkuyoruz birilerinin gözlerine bakmaktan.
Mekanik hayatlar, mekanik ilişkiler, mekanik sevişmeler istiyoruz...

O kadar rahatladık ki artık..
Sevmeye bile üşenir olduk...
Ben gelemem ama gelirsen de hayır demem...
Buradayım, isteyen gelip alsın...
Ben kılımı kıpırdatmam. ..
Uğraşamam...
caba harcayamam.. .
Ama şöyle yakınlarımda olsan o başka...
Aşk aramıyorum, sevgi aramıyorum,
ilişki aramıyorum
sadece seks arıyorum deyiverecek kadar bir yerlerde unuttuk duygularımızı,
yitiriverdik insani insan yapan ruhumuzu...
Sevmekten korkar olduk…

Ne oldu bize, ne zaman, nerde kaybettik sevmeyi,
kimlere bırakıverdik ruhumuzu,
kimler acıttı canımıza da bu kadar acımasız oluverdik...

Ben uğraşamam ama sen buralarda olursan da hayır demem yani, diyecek kadar
korkar olduk bir şeylerin peşinde koşmaya..
Bencil oluverdik...
Bir gün yalnız uyanmanın ne kadar korkutucu olacağı aklımıza hiç gelmiyor
nedense.

Kendi doğamıza hasret yaşadığımızı bile anlayamadık.

Paylaş