Toz zerreleriyim ben
gün ışığında.
Güneşim
yusyuvarlak.
Toz zerrelerine derim,
“Kal.”
Güneşe derim, “Hareket et,
durmadan.”
Sabah sisiyim ve akşamın
nefesiyim.
Bir kavaklığın tepesinde rüzgâr
ve sarp bir kayalığın üstüne çarpıp kırılan dalgalar.
Orta direk, dümen, dümenci,
ve tekne omurgası,
mercan kayalığıyım aynı zamanda da
onların saplanıp kaldıkları.
Bir ağacım ben talimli bir papağanla dallarında.
Sükut, düşünce, ve seda.
Bir neyin içinden gelen ahenkli hava,
bir taştan sıçrayan kıvılcım, bir titreme metalde.
Hem mum,
hem de onun etrafındaki deli pervane.
Gül,
ve bülbül kaybolan güzel kokunun içinde.
Varoluşun bütün sınıflarıyım, ve dönen samanyolu,
evrimsel akıl.
Kalkan ve inen.
Olan ve olmayan.
Sen
Celâlettin’i bilen,
sen
hepsinin içinde bir tane,
söyle
ben kimim.
Söyle
BEN SENİM
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder