Çocukdum büyüdüm aslında hiç istemeden büyüdüm, kimse bana sormadı büyümek istiyormusun diye ben büyüdükçe çevremde olanları daha iyi analiz etmeye başladım.Kaybolan çocukluğum, biten ailem her şeyi yavaş yavaş kaybetmeye başlamıştım.
Okuduk çocukluğumuzda bize öğretmenlerimizin gösterdiği yolda yürüdük yalnızdım.Sevdiklerimden uzaklarda hala yalnızım kim bilebilir ki bizi nelerin beklediğini ne yaşıyacağımızı? Yabancı ülkelerde aradık sevdiklerimizi. kaybetdiklerimizi... Halâ arıyorum eski güzel günlerimizi.Biliyorum ki hiç bişey değişmiyecek değiştiremiyeceğim .Yine kaybettiklerimi arıyorum, hala çok uzaklarda olsam da.Biz büyürken bize sadece okuyun denildi anlatmadılar gerçek hayatı yaşamayı insanları.Biz büyüdükçe hayallerimizin biteceğini umutların kaybolup gideceğini yalnız kalacağımızı anlatmadılar.
Şimdi bulunduğum bu yerde yağmurun ardından bakıyorum nerde benim kaybettiklerim nerede sevdiklerim düşünüyorum onlar benden çok uzaklarda istesem bile kaybettiklerimi bulamıyacağımı yerine hiç bişey koyulmuyacağını büyüdükce anladım. Gerçek hayatın bize okul sıralarında anlatıldığı gibi olmadığını anladım. Arıyorum hala kaybolan çocukluğumu,gençliğimi. Zaman o kadar hızlı akıyor ki bir bakmışsın elinden her şey kayıp gitmiş geri gelmiyor. Aslında kaybettiklerimiz geriye getirsen aynı hataları yapmıyacaksın da bu yolun geri dönüşü yok artık çıktın yola artık kaybetmemek için savaşacaksın.
Bu hayatda biz büyürken neden bize anlatmadılar hayatın bir yangın yeri olduğunu? Neden?……….Emine ÖNAL
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder